Rozdział 39.

                Cześć i czołem! :D Tym razem przybywam do Was (znów spóźniona…) z krótkim i nudnym rozdziałam. Wybaczcie mi, ale ja od kilku dni nie jestem w stanie myśleć o opowiadaniu. Prawdę mówiąc, nie jestem w stanie myśleć o niczym innym, jak o koncercie mojego ukochanego zespołu Verba, który będzie u mnie! Znaczy… w moim mieście. Co prawda dopiero w przyszłym roku i to w sierpniu (idealny prezent na urodziny :D), ale ja już żyję tylko tym.

                No, może nie tylko. Moje myśli krążą na zmianę wokół koncertu i książki, którą chcę napisać i wydać. Może za jakiś czas ujrzycie moje nazwisko w księgarniach? Trzymajcie kciuki! ;)

                Tymczasem chciałam podziękować czytającym i komentującym, jak i tym cichym Czytelnikom. Do końca Tylko przy Tobie jestem sobą już niewiele odcinków. Zostańcie z nami ;)

Bill

                Tom czuł się coraz lepiej, co bardzo mnie cieszyło. Kilka dni po wyjściu ze szpitala nawet na mnie naskoczył – lekko, ale jednak – że mogę przestać go niańczyć jak dziecko. Znaczy ujął to inaczej, ale taki był sens. A ja go przecież nie niańczyłem! A może… niańczyłem? Sam już nie wiem. Ja tylko chciałem, żeby się nie męczył.

                W każdym razie przestałem. Znaczy jeszcze kilka razy zapytałem, czy czegoś nie potrzebuje, ale kiedy patrzył na mnie wzrokiem, którym mógłby zabić, dotarło do mnie, że gdy będzie czegoś potrzebował, to zwyczajnie o tym powie. Zresztą i tak niedługo po naszej rozmowie wstał z łózka, więc wszystko robił sobie sam. Ja tylko zmieniałem mu opatrunek na brzuchu, bo miał go nosić jeszcze kilka dni. Za każdym razem, gdy widziałem jego ranę, czułem ukłucie poczucia winy. Gdyby nie mój wybuch złości wtedy w banku, nie zamknęliby mnie i następnego dnia zdążyłbym na czas dotrzeć pod tamtą fabrykę i może udałoby mi się ubłagać porywaczy o jeszcze kilka godzin, podczas których zdobyłbym kasę w jakiś inny sposób, a oni daliby nam spokój raz na zawsze. Teraz nie mamy pewności, że nie wrócą po „swoją” kasę. Tak naprawdę wszyscy nadal jesteśmy w niebezpieczeństwie.

                Nie wracaliśmy do tematu porwania ani innych przykrych spraw. Chyba wszyscy chcieliśmy o tym zapomnieć, choć to było niemożliwe, bo przecież Andreas był jeszcze w szpitalu. Ale już niedługo. Kiedy go odwiedziliśmy wszyscy razem, okazało się, że wypisują go ze szpitala. David musiał pojechać z Gustavem po jakieś ciuchy dla niego, bo te, w których tu trafił, nie nadawały się do niczego. Może do spalenia.

                Andreas był jakiś nie w sosie. Znowu… W sumie mu się nie dziwiłem. Facet nie pamiętał nic ze swojego życia, nie wiedział kim jest, kim my jesteśmy, a kiedy widział się ze mną po raz ostatni, ja na niego wrzeszczałem, że ma sobie przypomnieć o jakichś pieniądzach, przez które mój brat został porwany. To może być za dużo jak na jednego człowieka, prawda?

                Szczerze? Miałem swoją teorię na temat tego wszystkiego. I nie wiem, czemu nikomu o niej nie powiedziałem. Może nie chciałem się wygłupić? W każdym razie podejrzewałem, że to całe postrzelenie, włamanie, a potem porwanie Toma ma związek z „pracą” Andreasa. Nie byłem głupi. Wiedziałem, że takie zajęcie lekkie i bezpieczne nie jest. Może przyjemne, ale na pewno nie bezpieczne. Zawsze, nawet nieświadomie można zadrzeć z nieodpowiednią osobą i… BUM! Problemy. Najwyraźniej nasz kochany wujaszek właśnie z taką osobą zadarł.  Tylko mógł najpierw pomyśleć o swoich bliskich.

                Myślałem, że David zawiezie nas do domu Andreasa, a on wjechał na drogę prowadzącą do niego.

                - David? – zagadnąłem. – Nie jedziemy do domu?

                - Jedziemy – odparł prosto. – Do mojego.

                Spoko.

                - Mogę coś powiedzieć? – spytał grzecznie Andreas, przez co wszyscy spojrzeliśmy na niego. Chyba odebrał to jako pozwolenie, bo kontynuował: - Czemu mamy jechać do ciebie? Ja cię nawet nie znam, człowieku!

                Widziałem, że David zaciska ręce na kierownicy. Oj, niedobrze…

                - Może dlatego, że kiedy ty leżałeś sobie w szpitalu, to ja zajmowałem się chłopakami? – warknął nasz menadżer. – Może dlatego, że gdy porwali Toma przez twoje machlojki, to ja się martwiłem i główkowałem, jak wyrwać go z łap tamtych bandziorów? I może dlatego, że teraz oni chodzą na wolności jak gdyby nigdy nic i w każdej chwili mogą wrócić?!

                Cisza. Kompletna. Nikt się już nie odezwał przez resztę drogi. Nawet Andreas wiedział, że David ma rację, choć pewnie nie rozumiał, o jakich machlojkach mówił. W końcu żaden z nas jeszcze go nie uświadomił, czym się zajmuje.

                Chciało mi się śmiać, kiedy widziałem, jak teraz chłopaki skaczą koło Andreasa.

                Ja i Tom zamknęliśmy się w naszym tymczasowym pokoju. Leżeliśmy na łóżku Toma i tuliliśmy się do siebie, ciesząc się chwilą spokoju. Już dawno nie mieliśmy ku temu okazji i warunków. Przez ten czas, kiedy Tom był w szpitalu, zdążyłem znielubić tłumy. Tam ciągle ktoś się kręcił! Teraz było tak... cicho. Prawie przysypiałem, kiedy coś sobie przypomniałem.

                - Wiesz, chyba się domyślam, czemu dzieje się to wszystko - powiedziałem cicho.

                - Tak? - zainteresował się mój brat, zerkając na mnie. - No to ciekawe, czy mamy tę samą teorię.

                Podniosłem głowę zaciekawiony. Czyli że co? Nie tylko ja błysnąłem inteligencją i wpadłem na to, na co wpadłem? Ech... A przecież zawsze to ja byłem tym mądrzejszym. Ale gdy Tom przedstawił mi swoją teorię, okazało się, że faktycznie - jest ona identyczna z tą moją. A może tu nie chodziło o to, który z nas jest sprytniejszy, tylko o nasze bliźniacze zdolności... telepatyczne? Tak czy inaczej, bardzo prawdopodobne, że rozwikłaliśmy zagadkę. Niestety nadal nie wiedzieliśmy, co zrobić, żeby uniknąć niebezpieczeństwa. Chciałbym wymyślić coś, co pomogłoby policji schwytać tamtych... ludzi.

                - Co tak zamilkłeś? - spytał Tom, kiedy się zawiesiłem.

                - Myślę.

                - O! - To zabrzmiało, tak jakby myślenie było dla mnie czymś nowym i rzadkim, dlatego podniosłem głowę i zaszczyciłem go karcącym spojrzeniem. Wyszczerzył się, drań jeden. - No już, już. O czym tak myślisz?

                Westchnąłem.

                - Myślę nad tym, jak pomóc policji.

                - Bill, ty chyba nie chcesz działać na własną rękę, co?

                Zastanowiłem się chwilę. Może to nie byłoby takie złe? Przynajmniej miałbym pewność...

                - Bill - brat przywrócił mnie do rzeczywistości.

                - Nie - powiedziałem. - Spokojnie. Nie mam aż tyle mocy, żeby bawić się w detektywa.

                Tom odetchnął z ulgą i objął mnie mocniej.

                - Nie zniósłbym, gdyby jeszcze tobie coś się stało - szepnął z udręką w głosie.

                - Hej - mruknąłem, podnosząc głowę i zerkając na niego czule. - Gdybym się na to zdecydował, działałbym tak, że nikt by się nie zorientował.

                - Jasne - parsknął. - Zawsze się tak mówi, a potem... - Aż się wzdrygnął.

                Żeby przestał myśleć o takich głupotach, dostał słodkiego całusa. Jęknął w moje usta, na co ja się uśmiechnąłem. Wyglądało na to, że w całowaniu nie byłem najgorszy...