Prolog

Tom

             

             - Bill, pospiesz się! Musimy już jechać! – rozbrzmiał głos mamy, krzyczącej do mojego brata, który jak zwykle zapomniał o Bożym świecie, bazgrząc coś w swoim tajemnym kajecie.

               - No już, chwila! – odkrzyknął, na co ja przewróciłem oczyma.

               - Mówisz tak od piętnastu minut! – Miałem już dość czekania na młodego. Co on sobie wyobraża?

               - Synku, idź po niego. Ja już nie mam siły – poprosiła mnie mama.

            Westchnąłem, wstałem z kanapy w salonie, na której czekałem na mojego niezdarnego braciszka i poczłapałem do jego pokoju. Tak jak myślałem. Leżał na łóżku tyłkiem do góry i machając nogami w górze, pisał coś. Podszedłem do jego łóżka i bez słowa zabrałem mu zeszyt.

               - Ej! Oddawaj! – warknął. – To moje!

               - Spokojnie, nie zamierzam czytać. Oddam ci jak dojedziemy na miejsce. Chodź. – Wyszedłem z jego pokoju, słysząc za plecami coś w stylu „nienawidzę cię”. Westchnąłem w duchu. To nie moja wina, że babcia i dziadek na nas czekają, a on ma to gdzieś. Ja rozumiem, że całe te świąteczne szopki go nie jarają, mnie też nie, ale nawet ja wiem, że czasem trzeba się poświęcić, żeby innym sprawić choć trochę przyjemności. Korona mu z głowy nie spadnie, jeśli przez chwilę nie będzie przelewał na papier wulgaryzmów pod moim adresem, których na pewno w tym nieszczęsnym zeszyciku jest… dużo.

                Po kilku minutach wsiadaliśmy do samochodu. Bill oczywiście miał naburmuszoną minę. Westchnąłem cicho. Wbrew pozorom nie lubiłem, kiedy był na mnie zły.

                Przez pół drogi nie odzywał się do mnie, mimo, że go zaczepiałem. Szturchałem, gadałem do niego, a on nic. Gapił się w szybę po swojej stronie. Uparty osioł!

               - No Bill, odezwij się w końcu! – Dźgnąłem go palcem w ramię.

               - Odwal się ode mnie! – warknął, za co dostał opieprz od mamy.

               - Bill! Jak ty się odzywasz?!  

            No to obraził się jeszcze bardziej. Założył ręce na klatce piersiowej i dalej gapił się w szybę. Dzięki, mamo. Ja go tu próbowałem udobruchać!

               Po jakimś czasie zrobiliśmy postój, bo Bill musiał się odlać. Jakby w domu nie mógł…

               - Nie mogłeś tego zrobić w domu? – spytał zdenerwowany tata.

               - Jakbym mógł, to bym zrobił – burknął, na co ojciec tylko westchnął i zatrzymał auto w jakimś szczerym polu. Młody wyskoczył jak strzała. No heloł! Gdzie on chce to zrobić? Tu nawet krzaków nie ma! E, nie, jednak nie jest taki głupi. Znalazł jakąś szopę, czy coś takiego, za którą się schował. Ja skorzystałem z okazji, że stoimy, wysiadłem z samochodu, otworzyłem bagażnik i wyjąłem zeszyt Billa. Pomyślałem, że jak wróci, to mu go oddam, żeby już się nie gniewał. Wziąłem, co chciałem i wróciłem na swoje miejsce. Brr, zimno!

            Po chwili wrócił też mój brat. Kiedy ruszyliśmy, wyciągnąłem w jego stronę rękę, w której trzymałem jego własność, chrząkając cicho. Spojrzał na mnie i otworzył szerzej oczy. Jego zdziwienie nie trwało zbyt długo. Wyrwał mi z rąk zeszyt i wręcz przytulił do siebie. Aha, czyli dalej nie gadamy. Westchnąłem cicho, odwracając głowę do okna.

               Nie wiem, kiedy zasnąłem, ale obudziło mnie mocne szturchanie. Otworzyłem leniwie oczy i rozejrzałem się. Dalej jechaliśmy, więc pobudkę zaserwował mi Bill. Jeny, od kiedy to chuchro ma tyle siły?

               - Co jest? Czemu mnie budzisz? – zapytałem półprzytomny.

               - Nudzi mi się.

            Aha, powód godny obudzenia, nie ma co.

               - I przypomniałeś sobie, że masz brata?

               - Oj, daj spokój. Zagrajmy! – powiedział uradowany. Dopiero był śmiertelnie obrażony i zły jak osa. Jego huśtawki nastrojów mnie przerażają…

               - W co? – Nie chciało mi się w nic grać, ale wolałem już to, niż wieczorem przepraszać go gorącą czekoladą, jak to mieliśmy w zwyczaju. Niczym innym skubany nie dawał się przekupić.

               - W łapki.

            Westchnąłem, odpiąłem pas, który mnie blokował i usiadłem przodem do brata. On zrobił to samo. Tato, błagam, omijaj dziury…

               Przegrywałem. Jak zwykle. Skubany był szybki. Kiedy raz udało mi się go zdzielić po łapach, oburzył się.

               - Ała! Nie tak mocno!

            Wywróciłem oczyma. Szybki i delikatny jak księżniczka. Nie chlasnąłem go wcale tak mocno! Nawet nie wiem, kiedy zaczęliśmy się wygłupiać. Rodzice na nas krzyczeli, żebyśmy się uspokoili, ale my nie słuchaliśmy. Ostatnie, co pamiętam, to:

               - Jӧrg, uważaj! – krzyk mamy i przerażony pisk Billa, którego mocno przytuliłem…

Zaczynamy! Nie wiem, czy ktoś to w ogóle będzie czytał, no ale... :D

Małe wyjaśnienie - rodzice bliźniaków nie są rozwiedzeni. I tak dużej roli tu nie mają, więc to tylko szczegół.
Krótko, bo to Prolog :)

Mam nadzieję, że się Wam spodoba :)