Rozdział 2.

Tom

             

            Za każdym razem, kiedy siedzę w szkole dłużej niż Bill, martwię się. Wiem, że szkolna banda mu dokucza, tylko on nie chce mnie martwić. Czasem mam ochotę go za to zdzielić.

               Przecież jestem jego starszym bratem. Jestem po to, żeby mnie martwił. Nie chcę, żeby sam męczył się ze swoimi problemami, bo w końcu go wykończą. A na to nie pozwolę! No przecież to mój Billy…

               Kiedy wychodziłem z budy, usłyszałem:

               - Tom! – Westchnąłem i odwróciłem się. Ku mnie biegła uradowana Emilie. Koleżanka z klasy, która usilnie próbuje być kimś więcej niż tylko koleżanką. I albo nie widzi, że nie jestem zainteresowany, albo udaje. Nie jest brzydka, ale jak dla mnie za bardzo sztuczna.

               - Tak? – zapytałem grzecznie, kiedy stała przede mną, dysząc.

               - Ale Ty szybko chodzisz… - sapnęła, a ja się uśmiechnąłem. – Mam sprawę. A właściwie pytanie.

               - Słucham.

               - Organizuję jutro imprezę. Może wpadniesz?

               - No nie wiem…

               - Nie daj się prosić, będzie fajnie!

               - Nie powinienem zostawiać brata…

               - Możesz go wziąć ze sobą.

            Zastanowiłem się. Może to nie takie głupie? Bill nigdzie nie wychodzi, jedyną jego „rozrywką” jest buda. A nie, przepraszam. Jeszcze cmentarz.

               - Ok, wpadniemy. O której?

               - 18-ta?

               - Spoko. To do jutra – pożegnałem się i wyszedłem. Kierowałem się do Domu Dziecka. Na miejscu byłem po około 40 minutach. Bill jak zwykle siedział nad książkami. Przywitał mnie ciepłym uśmiechem.

Godzinę później…

               - Bill, otwieraj te cholerne drzwi, bo je wywalę! – darłem się przez drzwi do Billa, który zamknął się w łazience po tym, jak powiedziałem, że ma zejść ze mną do stołówki.

               - Powodzenia!

               - Przyniosę ci obiad do pokoju i i tak zjesz!

               - Ale Tom…

               - Nie ma żadnego „ale”! Wyłaź! – Po chwili usłyszałem zgrzyt klucza. – No, grzeczny chłopiec. – Poczochrałem mu włosy, a on popatrzył na mnie groźnie. Zignorowałem to, uśmiechając się pod nosem.

               Boże, jak ja nienawidzę tych krzywych spojrzeń rzucanych w naszą stronę i szeptów, gdy tylko wchodzimy na stołówkę. Zdaję sobie sprawę, że nie ja jestem ich powodem, a Bill. Przecież nie wpierdolę każdemu, kto tylko krzywo na niego spojrzy. A może powinienem…?

               Zajęliśmy jeden ze stolików. Nasz stolik, przy którym zawsze siadamy razem. Zawsze sami, choć były jeszcze dwa wolne miejsca.

               Ja jadłem aż mnie szczęka bolała od szybkiego gryzienia, a Bill dłubał w talerzu. Biedny schabowy…

               - Co ten kotlet ci zrobił? Dźgasz go, jakbyś się bał, że za chwilę się na ciebie rzuci. To się je. – I pokazałem mu jak się je.

            Bill popatrzył na mnie z politowaniem.

               - Umiem jeść. Po prostu nie jestem głodny.

               - Ty nigdy nie jesteś głodny.

               - Za to ty jesz za nas dwóch. – Spojrzał na mój pusty talerz.

               - Muszę być zdrowy i silny, żeby wpychać w ciebie jedzenie. – Nabiłem na jego widelec ziemniaka i przystawiłem do jego ust. – Am!

               - Odbiło ci?! – Bliźniak odepchnął moją rękę i wstał. Teraz już wszyscy się na nas gapili. Brawo, braciszku…

               Wróciliśmy do pokoju. Bill padł od razu na swoje łóżko. Postanowiłem, że powiem mu o tej jutrzejszej imprezie u Emilie.

               - Zostaliśmy zaproszeni na imprezę – zacząłem, zdejmując z siebie bluzę, ponieważ w pokoju było za ciepło na taką bluzę. Brat podniósł głowę i spojrzał na mnie pytająco.

               - My?

               - No. – Uwaliłem się koło niego na łóżku. Chudzielec zajmował raptem połowę.

               - Ktokolwiek to powiedział, raczej miał na myśli ciebie, nie nas – powiedział i zamknął oczy.

               - Emilie, moja koleżanka z klasy NAS zaprosiła. – Specjalnie zaakcentowałem słowo „nas”, żeby dotarło do niego, że idziemy na tę imprezę razem. Otworzył jedno oko i skierował je na mnie. Komicznie wyglądał.

               - Przecież ona mnie nawet nie zna.

               - A czy to ważne?

               - No raczej! – Podparł się na łokciach. – Nie zaprasza się na imprezę osób, których się nie zna.

               - Oj tam, nie marudź. Zna mnie, a ty jesteś taki jak ja.

               - Dobrze wiesz, że tylko teoretycznie. W praktyce jesteśmy zupełnie inni. Jak… Piękna i bestia.

            Parsknąłem śmiechem.

            - Wolę nie wiedzieć, kto jest kim.

            Czarny też się zaśmiał.

               - Bardzo dobrze.

               - Ej! – Pacnąłem go w ramię. On wyjął poduszkę spod pleców i mnie nią zdzielił. Sięgnąłem po poduszkę na swoim łóżku i mu oddałem. I tak rozpoczęła się bitwa na poduszki.

               Kiedy się uspokoiliśmy, opadliśmy na łóżko zmęczeni, ale zadowoleni. Uwielbiam takie momenty… Co tam, że potem musiałem iść do naszej opiekunki, w której, jako jedynej, mieliśmy jako takiego przyjaciela po dodatkowe poduszki. Warto.             

               Obudziło mnie lekkie szturchanie. Otworzyłem oczy. Koło mojego łóżka klęczał przestraszony Bill. Nagle cały pokój się rozjaśnił i rozbrzmiał grzmot. Aha, to wszystko jasne.

               Bill od zawsze boi się burzy. Nie musiał nic mówić. Po prostu przesunąłem się i podniosłem kołdrę, pod którą on się wślizgnął, wtulając się we mnie. Zawsze tak robiliśmy. Zasnął.

               Rano wziąłem się za odrabianie lekcji, żeby potem mieć spokój. Czarny jeszcze spał. Zgodził się iść ze mną na tę imprezę, ale pod warunkiem, że wcześniej wyjdziemy gdzieś, co on sam wybierze. Zgodziłem się.

               Chciałem skończyć z tym cholerstwem (czyt. lekcjami) zanim Bill wstanie, ale mi się nie udało. Kompletnie nie czaiłem tych wszystkich wzorów i innych tego typu pierdów.

               Na szczęście mam brata, który to rozumie i mi pomaga. Tak jak teraz. Z jego pomocą, po godzinie miałem to za sobą.

               Bill się wypindrzył, jakby szedł na randkę. A szliśmy…

               Na plac zabaw. Serio? Tak niewiele trzeba było mojemu bratu do szczęścia? Najwyraźniej tak, bo kiedy zobaczył te wszystkie huśtawki i zjeżdżalnie, oczy mu się zaświeciły. Z szerokim uśmiechem na ustach, powiedział:

               - Pobujaj mnie! – I pobiegł na jedną z huśtawek. Dawno go takiego nie widziałem. To znaczy zawsze udawał przede mną zadowolonego z życia nastolatka. No właśnie. Udawał. I ja dobrze o tym wiedziałem. Teraz nie udawał. Teraz naprawdę był szczęśliwy. Jak dziecko.

               Bujałem go tak mocno, że myślałem, że spadnie i z tej wysokości nieźle się poobija, ale on tylko śmiał się wesoło, a ja uśmiechałem się sam do siebie. Widząc go takiego rozchichanego, sam miałem ochotę się śmiać. Radość Billa była dla mnie jak nagroda. Nie wiem za co, ale nagroda.

               Kiedy znudziło mu się „fruwanie”, zaciągnął mnie na tzw. koniki. Obtłukłem sobie tyłek, ale co tam. Bill cały czas się śmiał, a ja się dziwiłem, że jest jeszcze w stanie oddychać. A on mało tego, że oddychał, to jeszcze pokłady energii się w nim nie kończyły.

               Po „konikach” był berek. Boże, jak ja dawno w to nie grałem! Te chude, długie nogi są kurewsko szybkie. Nie mogłem skubańca dogonić, mimo, że wzrost mieliśmy podobny, o ile nie taki sam. Na całym placu zabaw było słychać jego śmiech, a muszę przyznać, że był on całkiem spory. W końcu sam zacząłem się śmiać, co utrudniało mi bieganie, co Czarnemu się nie podobało.

               - Hej, a podobno to ty jesteś tym silniejszym! – krzyknął do mnie i wystawił mi język. No to się dochrapał. Przyspieszyłem i dogoniłem go. Przewróciłem i przygwoździłem swoim ciałem do ziemi.

               - No, i co teraz powiesz? Kto jest silniejszy?

               - Ja! – Wystawił mi język i… zepchnął mnie! Chyba zacznę bardziej w niego wierzyć.

               Po wygłupach na placu zabaw poszliśmy na lody. Ciamajda zamiast w buzi, połowę lodów miała na buzi. Najśmieszniej wyglądał z białą ciapką na nosie. Ze śmiechu aż brzuch mnie rozbolał. Tak spędziliśmy cały dzień.

               W drodze do Domu Dziecka, Czarny zmarkotniał. Nawet nie patrzył przed siebie, tylko w dół. Raz nawet prawie zaliczył bliski kontakt z latarnią.

               - Bill, co jest?

            Spojrzał na mnie.

               - Co?

               - No ciebie pytam. Przez cały dzień byłeś taki radosny, a teraz posmutniałeś. Coś się stało?

               - Nie. – Uśmiechnął się blado. Znów udawał. – Chodź szybciej. Głupio będzie się spóźnić. – Ruszył szybkim krokiem do Domu Dziecka, a ja poczłapałem za nim. Przebraliśmy się i wymknęliśmy się do Emilie.

Tak jak obiecałam, dłuższy rozdział :) 

Mam do Was pytanie: chcecie być informowani o nowych notkach, czy będziecie wiedzieć dzięki obserwowaniu, czy czegoś takiego? Istnieje jeszcze opcja, że będę publikować np. w soboty (może nie każdą, bo prowadzę też dwa inne blogi, ale na pewno w soboty), więc będziecie po prostu w soboty tu zaglądać.

To jak?