Rozdział 7.

Bill

             

                 -  Bill? – usłyszałem za sobą, gdy szedłem do szkoły. Właściwie to byłem już prawie w niej. Odwróciłem się w stronę źródła głosu.

               - Chris? – mruknąłem sam do siebie, bo on jeszcze nie mógł mnie usłyszeć, był za daleko. Po chwili stał przede mną. – Co ty tu robisz?

               Teoretycznie mógł też iść do szkoły, ale jakoś nie wyglądał mi na chłopaka w moim wieku. Raczej na co najmniej dwa lata starszego.

               - Zrobiłem sobie wagary – odparł i puścił mi oczko. Co to ma znaczyć? – Cieszę się, że cię spotkałem.

               - Tak, mi też jest miło – mruknąłem nieśmiało, czując, że się rumienię. Och nie!

               - Może się przejdziemy? – zaproponował, a ja zmarszczyłem brwi.

               - Wiesz, bardzo chętnie, ale zaraz zaczynam lekcje i…

               - Oj, daj spokój! Nic się nie stanie jak raz się nie pojawisz.

               - Pewnie masz rację…

               - Pewnie, że mam! – przerwał mi wesoło.

               - …ale ja ostatnio miałem trochę problemów i już za dużo zawaliłem – dokończyłem, na co on się zasmucił.

               - Och… - mruknął. – A co się stało?

               No i co miałem mu powiedzieć? Że jestem ofiarą losu, nad którą wszyscy się pastwią? Głupio mi…

               - Powiedzmy, że problemy zdrowotne. Nie mówmy o tym – poprosiłem, a on skinął głową.

               Nie wiem nawet kiedy, ale ruszyłem z nim w przeciwnym kierunku niż moja szkoła. Szliśmy w ciszy, którą w końcu przerwał Chris.

               - To prawda, że nie masz telefonu?

               - Słucham? – zdziwiłem się i spojrzałem na niego.

               - Moja kumpela – Emilie – chodzi z twoim bratem do klasy i poprosiłem ją, żeby wyciągnęła od niego twój numer.

               - Naprawdę? – zdziwiłem się. - Nic mi o tym nie wspominał.

               - Powiedział jej, że nie masz telefonu.

               Znów na niego spojrzałem, tym razem z szeroko otwartymi oczami. Po chwili wyjąłem z kieszeni moich obcisłych spodni swoją komórkę. Może nie jest najnowszej generacji i większość nie uważałaby ją za telefon, a raczej za cegłę z guziczkami, ale jest. Nie wiem, dlaczego Tom skłamał…

               Chłopak nieśmiało poprosił o mój numer. Na początku się wahałem z podaniem mu go. W końcu nie znam go za dobrze. Właściwie wcale go nie znam. Czemu więc z nim spaceruję? Ja, Bill Kaulitz. Człowiek, który ufa tylko własnemu bratu, teraz szlaja się z obcym chłopakiem. To chore. Ale… przyjemne. Miło jest choć raz nie być odtrącanym, wytykanym palcami. Chris wyglądał na takiego, któremu nie przeszkadzał mój wygląd. A nawet jakby… przyciągał?

               Łaziliśmy tak razem do późnego popołudnia. Chris chciał mnie odprowadzić do domu, ale wstydziłem się powiedzieć, że mieszkam w Domu Dziecka, więc zatrzymaliśmy się pod jednym z ładniejszych domów w okolicy i udałem, że tam mieszkam.

               - To… spotkamy się jeszcze? – zapytał, kiedy staliśmy pod „moim domem”.

               - Masz mój numer. Zadzwoń, jak będziesz chciał – powiedziałem i uśmiechnąłem się ciepło.

               - Jutro? – Zaśmiałem się.

               - Dobrze, może być jutro.

               - Super. To do jutra – rzekł cały czas na mnie patrząc i zaczął się cofać. Po chwili się odwrócił i odszedł, znikając mi z pola widzenia, a ja poszedłem w przeciwną stronę.

               W Domu Dziecka byłem po paru minutach. Od razu Tom do mnie dopadł.

               - Gdzieś ty był?! Skończyłeś lekcje dwie godziny temu! Martwiłem się!

               - Możesz nie krzyczeć? – powiedziałem spokojnie. – Byłem się przejść.

               - Nie odbierałeś telefonu!

               Sięgnąłem po telefon. Wyłączony. Wcześniej tego nie zauważyłem.

               - Sorry, rozładował się – wyjaśniłem. Tom warknął pod nosem, a ja odłożyłem komórkę i poszedłem do łazienki. Kiedy z niej wyszedłem, mój brat kontynuował:

               - Nie powinieneś spacerować sam. To…

               - Nie byłem sam. Spotkałem kolegę.

               - Co?

               - No co się tak dziwisz? Nie mogę mieć kolegów?

               No dobra, nie mam ich, ale chciałem go trochę zdenerwować.

               - Nie o to mi chodziło!

               - Nie? Bo tak to zabrzmiało – warknąłem.

               - Bill…

               - Przepraszam cię, ale muszę odrobić lekcje – powiedziałem, podłączając telefon do ładowarki. Dred westchnął i dał mi spokój. Wyszedł z pokoju, a ja uwaliłem się na łóżku.

               Co miałem odrabiać, skoro nie było mnie na ani jednej lekcji? Skłamałem, żeby skończyć tę bezsensowną dyskusję. Nie miałem ochoty użerać się z bliźniakiem. Ukrył przede mną fakt, że ktoś chciał się ze mną skontaktować, to teraz nie musi wiedzieć, z kim się spotykam. Prowadzić za rączkę też mnie nie musi. Po chwili na moją poduszkę zaczęły skapywać gorzkie łzy…