Rozdział 8.

Ten odcinek dedykuję Nikoli. Kochana, nawet nie wiesz, ile radości dają mi Twoje komentarze. Niektóre rozbawiają, niektóre wywołują ciepły uśmiech na mojej twarzy, podobnie zresztą, jak Twoje opowiadanie. Cieszę się, że podoba Ci się moje, choć akcja rozwija się bardzo powoli i tak naprawdę nic się nie dzieje. Postaram się w najbliższym czasie to zmienić. Dziękuję Ci za Twoją obecność i, choć może to egoistyczne, proszę o to, byś dalej tu zaglądała i motywowała mnie do dalszego pisania swoimi komentarzami.
________________________________________________________

Tom

             

                Spacerowałem, rozmyślając o rozmowie z Billem. Bliźniak źle odebrał moje słowa. Nie twierdzę, że nie może mieć kolegów. Po prostu do tej pory nikogo nie interesowała znajomość z nim. Jedynymi „zainteresowanymi” była szkolna banda, która tylko czekała na okazję zmieszania go z błotem. Ja po prostu się o niego martwię.

               Kiedy wróciłem do pokoju Czarny spał. Na jego poduszce zobaczyłem czarne ślady łez, na widok których ścisnęło mi się serce. Po śmierci naszych rodziców obiecałem sobie, że Bill nigdy nie będzie przeze mnie płakał. I co? Nawalam na całej linii.

               Wyszedłem z pokoju i zszedłem do kuchni. Akurat dyżur miała miła pani, na którą mówiliśmy „babcia”. Sama kazała nam tak na siebie mówić poprzez sympatię do mnie i Billa. Czasem przesiaduję w kuchni i rozmawiam z panią Rebeccą.

               - Dzień dobry – przywitałem się i przytuliłem starszą panią, która w ostatnim momencie powstrzymała się przed uderzeniem mnie metalową łychą. Kiedy zobaczyła, że to ja, a nie któryś z tutejszych chuliganów, zaśmiała się.

               - Prosiłam cię, żebyś mnie tak nie straszył – przypomniała. – Chcesz, żebym dostała zawału? Moje serce już nie jest takie mocne.

               - Przepraszam, nie chciałem – zapewniłem. – Jak się pani czuje? Noga już nie boli?

               Ostatnio skarżyła się na ból w tej części ciała.

               - Jest dużo lepiej. To dzięki tym maściom, które mi kupiłeś. Dziękuję.

               - Drobiazg, nic takiego nie zrobiłem – uśmiechnąłem się.

               - Gdzie twój klon? – spytała w pewnym momencie.

               Zabawne. Nikt nie widział w nas podobieństwa tak bardzo, jak pani Rebecca. Nawet my sami.

               - Śpi – odparłem krótko. – Mam do pani ogromną prośbę.

               - Co nabroiłeś? – zaśmiałem się. Jak ona mnie dobrze zna…

               - Mam niewyparzony jęzor. Powinni mi go uciąć.

               Posmutniałem, bo przypomniałem sobie łzy brata.

               - Och, daj spokój. Na pewno nie jest tak źle.

               - Tego się dopiero dowiem – odparłem z delikatnym uśmiechem. – Mógłbym prosić o dwie porcje gorącej czekolady? – Zrobiłem słodkie oczka, wiedząc, że im nie odmówi. I miałem rację.

               Po kilkunastu minutach wracałem do pokoju z gorącym napojem. Już dawno nie musiałem przekupywać Billa słodyczami. Ale ja to ja – muszę wszystko schrzanić.

               Westchnąłem i otworzyłem cicho drzwi, mając nadzieję, że młody jeszcze śpi. Miałem szczęście. Podczas mojej nieobecności przekręcił się tylko na drugi bok, czyli tyłkiem do drzwi. Postawiłem tacę z kubkami na jego szafce nocnej i usiadłem na swoim łóżku. Zastanawiałem się, co mu powiem, jak go przeproszę. Przecież nie chciałem go zranić.

               - Tom – usłyszałem zachrypnięty głos bliźniaka, gdy obserwowałem szary świat za oknem. Spojrzałem na niego i uśmiechnąłem się delikatnie, a potem wstałem ze swojego łóżka i przeniosłem się na jego. Siedzieliśmy teraz obok siebie, opierając się plecami o ścianę. Między nami panowała cisza, która bardzo denerwowała moje uszy.

               - Przepraszam – powiedziałem cicho, spoglądając na niego. Nie zaszczycił mnie nawet jednym spojrzeniem, więc uznałem, że mam kontynuować. – Cieszę się, że się z kimś kolegujesz. Nie chcę cię trzymać pod kloszem, skazując cię tylko na swoje towarzystwo. Po prostu… Zrozum, od śmierci rodziców mamy tylko siebie i ja… boję się, że gdy zaczniesz spędzać czas z kolegami, może nawet dziewczyną, to mnie będziesz miał w dupie.

               Spuściłem głowę. Czułem, że na mnie spogląda. Zamknąłem oczy. Było mi głupio, że mam takie obawy. Zawsze byliśmy blisko, a kiedy zginęli rodzice nasze bliźniacze więzi jeszcze bardziej się zacisnęły. Chciałem, żeby tak było już zawsze.

               - Naprawdę myślisz, że tak będzie? – odezwał się w końcu, a ja skinąłem lekko głową. – Spójrz na mnie.

               Zrobiłem, o co prosił.

               - Jesteśmy braćmi. Jak mogę mieć cię w dupie? Wiem, że potrafię swoimi humorkami doprowadzić cię do szewskiej pasji, a mimo to jesteś przy mnie. Już dawno mogłeś poprosić o inny pokój i mieć ode mnie spokój, a nie zrobiłeś tego. Jesteś troskliwy, opiekuńczy. Owszem, czasem mam ochotę ci za to strzelić w pysk, ale w głębi serca jestem ci za to wdzięczny. Zastępujesz mi rodziców. Gdyby nie ty, pewnie już dawno bym ze sobą skończył. Kocham cię, Tom i zapewniam, że nie masz powodów do obaw. Choćby nie wiem co się działo, my zawsze będziemy razem.

               Zatkało mnie. Bill nigdy tak nie mówił. Zawsze było ciężko jakiekolwiek szczere słowa z niego wyciągnąć, a teraz? Sam z siebie mówił o naszym braterstwie, jego wdzięczności do mnie. A przecież ja nic takiego nie robię…

               Przytuliłem go mocno. Chciałem coś powiedzieć, ale w moim gardle stanęła wielka gula, przez którą nie mogłem wydusić ani słowa. Po dłuższej chwili odsunąłem się od niego, odchrząknąłem i podałem mu kubek, w którym gorąca czekolada już nie była gorąca, a on się zaśmiał. Szczerze, prawdziwie.

               Kiedy pyszny napój rozlewał się po naszych żołądkach, poszedłem odnieść kubki. Bill zabrał się ze mną.

               - Ooo, klony razem, czyli już wszystko dobrze? – spytała „babcia” Rebecca, gdy nas zobaczyła.

               - Tak – odparłem. – Czekolada pani autorstwa potrafi zdziałać cuda.

               - Wy i bez niej się doskonale dogadujecie – powiedziała z uśmiechem. – Rzadko teraz widuję tak zżyte rodzeństwa jak wy.

               Spojrzeliśmy na siebie i uśmiechnęliśmy się.