Rozdział 9.

Bill

             

                 Tym razem wyszedłem wcześniej do szkoły, żeby nikt po drodze nie zgarnął mnie na wagary. Jestem chyba jedynym nastolatkiem, który uczy się z własnej nieprzymuszonej woli. Kompletnie różnię się pod tym względem od brata.

               Na jednej z przerw zastanawiałem się nad tym, co wczoraj powiedział Tom. W życiu bym nie pomyślał, że on kryje w sobie takie obawy. Przecież to głupie! Byłbym kretynem, gdybym po zaprzyjaźnieniu się z kimś, na co zresztą się nie zanosi, odsunął się od bliźniaka. Tyle lat trzymamy się razem, że to nie może się tak nagle zmienić. Czasem myślę, że nawet, kiedy dorośniemy i założymy własne rodziny, będziemy się często widywać. Albo w ogóle zamieszkamy wszyscy razem w wielkim domu.

               Nie wiedziałem, o której mam spotkać się z Chrisem, dlatego po ostatniej lekcji szedłem spokojnie do Domu Dziecka. Kiedy byłem parę metrów od mojego celu, coś zawibrowało mi w kieszeni. Wyciągnąłem telefon i spojrzałem na wyświetlacz, na którym migał napis „Chris”. Po wciśnięciu  przycisku z zieloną słuchawką, przyłożyłem urządzenie do ucha.

               - Halo?

               - Cześć! – zaświergotał wesoło. – Czekam pod twoim domem. Wyjdziesz?

               Pod domem? - pomyślałem. Ach!

               - Nie ma mnie w domu, ale jestem niedaleko. Zaraz będę.

               - To czekam.

               Sam się rozłączył, więc ja tylko schowałem komórkę i ruszyłem w przeciwnym kierunku. Po drodze napisałem SMS’a do Toma, że wrócę później i żeby się nie martwił. Dwie minuty biegu i byłem na miejscu. Kiedy byłem w takiej odległości, że go widziałem, zatrzymałem się. Wyrównałem oddech i dalej szedłem powoli. Niech sobie nie myśli, że pędzę do niego na złamanie karku. Dobra, biegłem, ale co z tego? Po prostu nie chciałem, żeby musiał czekać, bo wiem, jakie to potrafi być męczące i wkurzające.

               Chris oznajmił, że mnie porywa, a potem poszliśmy… do niego. Tak, do jego domu, w którym, jak się okazało, nikogo nie było. Oj, nie podoba mi się to. Jestem na terytorium chłopaka, którego praktycznie nie znam. Gdyby miał w planach zrobienie mi krzywdy, nie mam co liczyć na pomoc…

               Na szczęście chłopak miał inną wizję tego popołudnia. Najpierw wspólnie zrobiliśmy obiad, przy czym mieliśmy niezły ubaw, podobnie zresztą, jak przy jego konsumowaniu. Potem graliśmy na konsoli w jego pokoju. Oczywiście za każdym razem mnie ogrywał i cieszył się z tego jak dziecko.

               W pewnym momencie musieliśmy przerwać grę, bo zadzwonił jego telefon. Przeprosił, wstał i wyszedł z pokoju, ale chyba stał za drzwiami, bo słyszałem, co mówił.

               - Czego? Nie. Potrzebuję więcej czasu.

               Tyle zdołałem wyłapać. Znaczy nie żebym podsłuchiwał… Po chwili wrócił z niewyraźną miną. Widziałem, że jest zdenerwowany.

               - Coś się stało? – spytałem, ale on tylko pokręcił głową, że nie.

               - Gramy?

               No, to pogadane.

            Pół godziny później uznałem, że na mnie już czas. Chłopak oczywiście próbował mnie jeszcze zatrzymać, ale byłem twardy. Na dworze zaczynało się ściemniać, a ja od czasu pobicia nie lubię łazić po ciemku sam.

               - To może cię odprowadzę? – zaproponował. Koniecznie chciał spędzić ze mną jeszcze trochę czasu, co było dla mnie dziwne.

               - Dzięki, dam sobie radę.

               - Jak wolisz – mruknął niezadowolony. – To chociaż daj znać, jak będziesz już w domu.

               - Dobra. To na razie.

               - Do zobaczenia.

               Podniosłem plecak, który leżał przy drzwiach i wyszedłem. W Domu Dziecka byłem po około 30 minutach. Wchodząc do budynku, wysłałem wiadomość Chrisowi o treści:

Jestem. Cały i zdrowy :)

               Dostałem odpowiedź:

Cieszę się :)

               Tom właśnie siedział nad książkami. Zerknął na mnie i uśmiechnął się.

               - Jak minął dzień?

               - Miło. A tobie?

               - Może być – odparł wymijająco.

            Poszedłem do łazienki, wziąłem szybką kąpiel, a potem, siedząc w piżamie na łóżku, odrobiłem lekcje. Po kolacji popisałem trochę z Chrisem i około 22-giej zasnąłem.