Rozdział 11.

Ze specjalną dedykacją dla Pe, która prosiła mnie o zrobienie wyjątku i dodanie rozdziału wcześniej
______________________________________________

Bill

              

                 Co to miało być, do cholery?! Tom nigdy nie robił mi takich numerów, co mu teraz odwaliło? Brakowało tylko, żeby wywalił jęzor. Naprawdę miałem wrażenie, że zaraz to zrobi. W dodatku tak szybko poleciał do łazienki, kiedy ja z niej wyszedłem, że myślałem, że przeciął powietrze. Zaś po wyjściu z niej, unikał mojego wzroku. Nawet, jeśli nasze spojrzenia jakimś cudem się spotkały, czerwienił się i odwracał wzrok. Mój brat się wstydzi! Dobre!

               Następnego dnia było podobnie. Nie odzywaliśmy się do siebie, Dredziarz omijał mnie szerokim kołem. I bynajmniej nie czułem się z tym dobrze. Nie dość, że pół nocy nie zmrużyłem przez to oka, to jeszcze dostałem dwie jedynki za „nieprzygotowanie się”. A ja byłem przygotowany! Uczyłem się, tylko z powodu niewyspania, wszystko mi wyparowało. No, nie moja wina.

               Bałem się wracać do „domu”. Co prawda bliźniak wraca dwie godziny po mnie, ale… Jeżeli dalej będzie ode mnie uciekał, nie wiem, co mu zrobię. Zawsze to ja byłem tym, który obrażał się za byle co, a on starał się mnie „ugłaskać”. A teraz? Mam go przepraszać za to, że wtargnął mi do łazienki? To chore! Jednak coś mi mówi, że jeśli nic nie zrobię, jego milczenie może się przeciągać, a tego nie chcę. Tylko jak mam zacząć tę rozmowę? Czy to w ogóle będzie rozmowa?

               Tak jak myślałem, w pokoju, teraz oprócz mnie, nikogo nie było. Postanowiłem, że w czasie jego nieobecności odrobię lekcję. Co prawda był piątek i mogłem je zostawić do niedzieli, ale chciałem się czymś zająć. Niestety nic nie chciało mi wejść do głowy, więc zrezygnowałem. Poszedłem do „świetlicy” i przełączałem bezmyślnie kanały w telewizji. Nic nie przykuło mojej uwagi. Pewnie dlatego zasnąłem.

               Obudziłem się, o dziwo, w pokoju, nawet na swoim łóżku. Zaczynało zmierzchać. Na łóżku pod oknem leżał blondyn i gapił się na mnie, jakby pierwszy raz mnie na oczy widział. Teraz nie przeszkadzał mu kontakt wzrokowy. Co za człowiek…

               - Cześć – powiedziałem cicho.

               - Hej – odparł równie cicho, co ja. Znów zapadła cisza. Zmieniłem pozycję na siedzącą i poklepałem wolne miejsce koło siebie, by je zajął. Wstał powoli i na boso przydreptał do mnie.

               - Chyba powinniśmy pogadać, co?

            W odpowiedzi skinął lekko głową, po czym westchnął i spuścił wzrok. Kurde no, ja go tu chciałem opieprzyć, a ten mnie zmiękcza!

               - Słuchaj, Bill... – zaczął, ale mu przerwałem.

               - To, że wlazłeś mi do łazienki bez pukania ci odpuszczę. W końcu… Jesteśmy chyba tacy sami, nie? – rzekłem i puściłem mu oczko, a on znów spuścił wzrok. Dobra, przestaję rozumieć własnego brata. – Ale tego, że potem tak dziwnie się zachowywałeś ci nie daruję.

               Spojrzał na mnie zdziwiony.

               - Tylko o to jesteś zły? – spytał.

               - Oj tam, od razu zły – prychnąłem. – Po prostu nie jestem przyzwyczajony do „cichych dni” z tobą. – Pokazałem mu język. Zaśmiał się i poczochrał mi włosy, za co spiorunowałem go wzrokiem.

               Oboje doszliśmy do wniosku, że zapomnimy o całej sprawie. To znaczy ja doszedłem do takiego wniosku, a Tom na to chętnie przystanął.

               Wieczorem dostałem SMS-a od Chrisa z prośbą o spotkanie. Teraz? Nie no, bez przesady. Nie będę na każde jego zawołanie. Mam inne plany na ten wieczór. Mianowicie spędzić go z bliźniakiem, a potem sen.

               Postanowiliśmy, że w coś zagramy dla zabicia nudy. Na szczęście w placówce był „pokój gier i zabaw”. Z tych drugich od pewnego czasu nie korzystamy, nie licząc tych momentów, gdy czasem zabawialiśmy młodszych podopiecznych. Teraz zdecydowaliśmy się na tenisa stołowego. Chciałem się trochę podszkolić, ale szybko się okazało, że to był mój błąd. W pewnym momencie Tom tak mocno zaserwował, że nawet nie zdążyłem odbić i piłeczka odbiła się, ale od mojego czoła. Zabolało. Od razu złapałem się za bolące miejsce. Tom rzucił paletkę i podszedł do mnie.

               - Pokaż – rozkazał, zabierając moją rękę, a potem się skrzywił.

               - Aż tak źle?

               - Będzie piękna śliwa. Już masz guza – odparł, na co tym razem ja się skrzywiłem. – Nie przejmuj się. Do wesela się zagoi. – Zaśmiał się, jednak gdy dostrzegł, że mnie to nie bawi, spoważniał. Popatrzył chwilę w moje smutne oczy, a potem… po prostu pocałował mnie w czoło. Syknąłem, bo to też zabolało, ale było też przyjemne. Dobrze, że byliśmy tam sami, bo byłby obciach.

               Wróciliśmy do pokoju. Tym razem zapytałem, czy nie chce pierwszy skorzystać z łazienki, żeby potem nie było przypału, ale on tylko wywrócił oczyma. Zaśmiałem się cicho i wskoczyłem pod szybki prysznic.

               Swoją drogą, Tom jest słodki, gdy się tak wstydzi. Znaczy… No, po prostu fajnie wtedy wygląda. Ech, nie pogrążaj się, Bill.

               Parę minut później leżałem już pod ciepłą kołderką. Od razu, gdy tylko przyłożyłem głowę do poduszki, oczy mi się zamknęły. O tak, sen. Muszę odespać…