Rozdział 15.

Nie podoba mi się ten rozdział...

Co nie zmienia faktu, że Was rozpieszczam :P Może przerwa? Tak ze 2-3 tygodnie? Tak, żebyście zatęsknili :D

__________________________________________

Bill

              

         Nie wierzę. W ciągu jednego dnia dowiedziałem się, że mój kumpel trzyma z moimi wrogami i pewnie informuje ich na bieżąco o każdym moim kroku, zostałem pobity i dwa razy pocałowany, z czego jedne usta należały do mojego rodzonego brata. Bliźniaka. Świat oszalał. Albo to ze mną jest coś nie tak. Bardzo nie tak.

               Kiedy Tom mnie pocałował, byłem w takim szoku, że nie potrafiłem nijak zareagować. Przez chwilę patrzyłem na niego oczami wielkimi jak pięć złotych, a potem je zamknąłem. Gdy je z powrotem otworzyłem, zobaczyłem, że Tom się uśmiecha, ale w jego oczach czai się strach. Posłałem mu delikatny uśmiech, po czym wtuliłem policzek w poduszkę i zamknąłem oczy, udając, że zasypiam. Po dłuższej chwili poczułem, że ciężar na łóżku opada. Usłyszawszy skrzypnięcie drugiego łóżka, otworzyłem oczy. Nie zamierzałem spać. Musiałem pomyśleć o tym wszystkim.

               To, że Chris mnie pocałował jestem w stanie zrozumieć. Wyglądam jak dziewczyna, więc nawet, gdy się mnie pozna, można pomyśleć, że jestem… inny. Poza tym może chciał mnie w ten sposób jakoś… przeprosić? Nie wiem, ale nie to martwi mnie najbardziej. Po głowie krążyło mi jedno pytanie: dlaczego Tom to zrobił? Czemu mnie pocałował? Przecież wie, że nie jestem gejem. Poza tym jesteśmy braćmi, do cholery! To niemoralne i chore!

               Przez kilka dni, kiedy ja miałem leżeć i odpoczywać, opiekował się mną Tom. Smarował maścią moje sińce, które dość szybko zaczęły znikać i ani ja, ani on nie wracaliśmy do tematu pocałunku. Zachowywaliśmy się, jakby on nigdy nie miał miejsca. Owszem, na początku bliźniak bał się nawet przebywania zbyt blisko mnie, ale po tym, jak go opieprzyłem, że zachowuje się jak panienka, rozluźnił się. Obserwowałem jego skupioną twarz i próbowałem odgadnąć jego myśli. Czasem się peszył, a czasem złościł.

               - Co się tak gapisz? – pytał.

            Ale ja tylko kiwałem z rozbawieniem głową.

            Po tych kilku dniach miałem wrócić do szkoły. Wyszedłem z Domu Dziecka i nagle ktoś chwycił mnie za ramię. Przestraszyłem się i odwróciłem gwałtownie. Przede mną stał Chris z tak poważną miną, jakiej jeszcze nigdy u niego nie widziałem. Miałem świadomość, że będę musiał z nim porozmawiać, jednak myślałem, że będzie to trochę później… Albo najlepiej wcale.

               - Cześć – powiedział niepewnie.

               - Hej – odparłem, spuszczając wzrok na swoje buty. Na moment zapadła krępująca cisza.

               - Możemy się przejść?

               - Spieszę się do szkoły.

               - Proszę – zaskomlał.

            Westchnąłem i skinąłem lekko głową. Uznałem, że pójdziemy razem w stronę mojej szkoły i w tym czasie porozmawiamy. Przez jakiś czas szliśmy w ciszy, patrząc przed siebie. Jeszcze tydzień temu by mi to nie przeszkadzało, ale teraz… Teraz nie mogłem tego znieść.

               - Chciałeś pomilczeć? Równie dobrze możesz to robić sam – warknął, na co on westchnął ciężko.

               - Chciałem cię przeprosić.

               - O! A za co? Za to, że mnie sprzedałeś moim wrogom, czy za perfidne wykorzystanie mojej chwili słabości?! – wybuchnąłem. Z tym drugim miałem na myśli pocałunek.

               - Za wszystko. Pozwól mi to wyjaśnić, proszę…

               - Co chcesz wyjaśniać? Dla mnie wszystko jest jasne. Zdradziłeś mnie…

               - Tak, do cholery! – przerwał mi. – Miałem się z tobą zaprzyjaźnić i zdobyć twoje zaufanie, żebyś potem, kiedy oddam cię w ich łapska, bardziej cierpiał. Chcieli cię upokorzyć i zranić do granic możliwości. Nie wiem, co im takiego zrobiłeś, że tak cię nienawidzą. Zgodziłem się, bo obiecali mi kasę, której wtedy potrzebowałem…

               - Ty?! – prychnąłem. – Nie rozśmieszaj mnie! Ty masz wszystko, o czym marzy niejeden nastolatek! Masz rodziców, piękny dom, markowe ciuchy, a najważniejsze – masz miłość rodziców i ich wsparcie!

               - Ich wsparcie skończyło się, kiedy wpadłem w nałóg, z którego wyciągnąłeś mnie ty! Kiedy tamci złożyli mi propozycję zgnojenia, jak to powiedzieli, jednego bardzo denerwującego pedałka, w zamian za sporą sumkę pomyślałem, że to moja szansa. Że choć przez chwilę nie będę musiał się głowić, skąd zdobyć dragi. Tak, jestem ćpunem. A raczej byłem, bo odkąd poznałem ciebie, zapomniałem o tym świństwie. Zakochałem się w tobie, Bill! – ostatnie słowa wykrzyczał, a w jego oczach dostrzegłem łzy. Nie wierzyłem w to, co usłyszałem. – Na początku nie chciałem im pomagać w znęcaniu się nad „pedałkiem”, bo sam nim jestem, ale chęć brania była silniejsza. Gdy się na to godziłem, byłem na głodzie i nie myślałem nad tym, co robię. Na początku po prostu wykonywałem swoje zadanie – zdobywałem twoją sympatię i zaufanie. Problem zaczął się, gdy dotarło do mnie, że coś do ciebie czuję. Już nie spotykałem się z tobą z obowiązku, tylko dla własnej przyjemności. Teraz to ty stałeś się moim narkotykiem, Bill. – Podszedł bliżej mnie. Nawet nie zauważyłem, kiedy chodzenie i rozmowa jednocześnie stały się uciążliwe i stanęliśmy na środku chodnika.

               - To dlatego wtedy kazałeś mi uciekać?

               - Tak. Przez cały ten czas zastanawiałem się, jak to odkręcić i uchronić cię przed nimi, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Tego dnia nas śledzili. Wiedzieli, że jesteś u mnie. Zadzwonili, żeby mi powiedzieć, że nieładnie postąpiłem, ukrywając cię i że tego pożałuję. Ale nie to zaniepokoiło mnie najbardziej. Kończąc rozmowę, Karl powiedział, że zaraz u mnie będzie i wreszcie osiągnie swój cel. Jedyne, co mogłem zrobić, to kazać ci uciekać. A ten pocałunek… To był impuls. Bałem się, że więcej cię nie zobaczę. Poza tym chciałem cię w ten sposób prosić o wybaczenie.

               Cały czas na mnie patrzył. Podszedł jeszcze bliżej i kciukiem otarł mi łzę, która nie wiadomo kiedy wypłynęła z mojego oka i potoczyła się po bladym policzku.

               - Ja nie jestem gejem – powiedziałem płaczliwie.

               - N-nie?

            Pokręciłem głową na boki, zamykając oczy.

            - Czemu oni się na mnie uwzięli? Co ja im takiego zrobiłem?

            Chłopak nic nie odpowiedział, tylko mocno mnie przytulił, kładąc dłoń na mojej głowie.

               Moje życie to jeden wielki chaos…