Rozdział 18.

Ach, rozpieszczam Was :D

Tom

              

                Świetnie. Wszystko spieprzyłem. Wszystko. Teraz Bill już na pewno nie będzie chciał mnie znać. Straciłem go. I jako brata, i jako… Ech, brata.

               Kiedy wybiegł z pokoju, chciałem polecieć za nim, jednak szybko doszedłem do wniosku, że musi sobie to wszystko przemyśleć, przetrawić. W samotności. Gdzieś głęboko we mnie czaiła się iskierka nadziei, że gdy to zrobi, wszystko między nami się ułoży. Więc czekałem na jego powrót, mając nadzieję, że gdy ochłonie, porozmawiamy na spokojnie.

               Problem polegał na tym, że od jego wyjścia minęły już trzy godziny, a jego dalej nie było. Zacząłem się martwić i mieć głupie myśli. A co, jeśli poszedł do tego swojego „kumpla”? Albo, co gorsza, dorwała go szkolna banda?! Nie, nie, nie, Tom! Nie możesz tak myśleć. Muszę się czymś zająć.

               W tym celu usiadłem przy biurku i bazgrałem coś w zeszycie. Po jakimś czasie zauważyłem, że to „coś” wygląda jak nuty do piosenek, co mnie zdziwiło. Chciałem wyrwać kartkę i ją wyrzucić, ale w ostatnim momencie się powstrzymałem. Może się przydać.

               Minęły kolejne trzy godziny, a Billa jak nie było, tak nie ma. Co robić? Zgłosić opiekunce? Bez sensu, jest jeszcze wcześnie. To tylko mnie się wydaje, że od zniknięcia Czarnego minęły wieki. Cholera, Billy, gdzie jesteś?

               Gdy zaczęło zmierzchać, nie wytrzymałem. Nie chciałem robić zamieszania, więc wziąłem dwie bluzy – jedną dla niego na wszelki wypadek – i sam poszedłem go szukać. Pierwszym miejscem, które sprawdziłem był park. Gdzie się najlepiej myśli, jak nie na świeżym powietrzu? A parki są takie spokojne… Przynajmniej takie powinny być.

               Obszukałem cały i naprawdę wiele rzeczy znalazłem, ale ani śladu bliźniaka. Byłem zmuszony iść do tego blondyna, którego imienia nawet nie znałem. Szedłem tam jak na ścięcie. Jeśli tam go nie ma, to nie wiem, co zrobię. Wszelkiego rodzaju bary i kluby odpadają. Bill nigdy nie stawiał na rozrywki tego typu ani nie rozwiązywał problemów alkoholem.

               Drzwi otworzyła mi dosyć ładna blondynka. Zapewne matka mojego wroga. Rany, nawet kolesia nie znam, a go nienawidzę.

               - Dzień dobry – przywitałem się. I tu zaczynały się schody. Co miałem powiedzieć? – Nazywam się Tom Kaulitz. Wiem, że moje nazwisko nic pani nie mówi, ale szukam mojego brata.

               - A dlaczego tutaj?

            Dobre pytanie.

               - Ponieważ wiem, że przyjaźni się z pani synem. Ja i Bill… Pokłóciliśmy się i pomyślałem, że może przyszedł tutaj – wytłumaczyłem, choć była to wersja dużo skrócona.

               - Przykro mi, Billa tutaj nie ma. Coś jeszcze?

               Milutka jest, nie ma co.

               - Nie, dziękuję. Do widzenia.

            Kobieta zamknęła mi drzwi przed nosem. A ja… dalej nie wiedziałem, gdzie jest i co robi mój brat. Ta niewiedza jest okropna.

               Postanowiłem do niego (po raz któryś) zadzwonić. I po raz któryś usłyszałem to samo: Abonent tymczasowo niedostępny. Super!

               Łaziłem po mieście jeszcze około godziny, szukając Czarnego, aż w końcu stwierdziłem, że to nie ma sensu. Sam go nie znajdę. Już dawno zrobiło się ciemno i jeśli mam być szczery, w pewnym momencie przestałem rozpoznawać miejsca, w których się znajdowałem i nie miałem bladego ani zielonego pojęcia, jak wrócić do Domu Dziecka. Jakby tego było mało, bateria w mojej komórce zaczęła domagać się o naładowanie. Zdążyłem zadzwonić do naszej opiekunki, powiedzieć, że się zgubiłem, podać nazwę ulicy, którą jakimś cudem udało mi się zobaczyć dzięki stojącej nieopodal latarni i telefon padł. Czekałem, czekałem… i marzłem. Jakby nie było, mieliśmy już grudzień. Niedługo święta, a ja swoim zachowaniem robię wszystko, żeby mój brat, jedyna bliska mi osoba mnie znienawidziła. No, ale sam chciał wiedzieć, co mnie trapi, nie? No to mu powiedziałem. Nie może mieć do mnie pretensji o moje uczucia do niego. Broniłem się przed nimi. Bardzo się broniłem i przez jakiś czas oszukiwałem sam siebie, że to nie jest nic poza naszą bliźniaczą więzią, ale ileż można? Nie wytrzymałem, to silniejsze ode mnie. Wiem, że on nie czuje tego samego, ale błagam, niech przede mną nie ucieka! To boli. Cholernie boli.

               Pani Isabel przyjechała po około pół godziny. Od razu wsiadłem do jej auta, w którym było tak przyjemnie ciepło.

               - Co ty robisz tak daleko od placówki o tej porze? – warknęła od razu.

               - Szukam Billa – odparłem, jakby to miało wszystko wyjaśnić i objąłem się ciasno ramionami. Kobieta spojrzała na mnie pytająco. Westchnąłem. – Pokłóciliśmy się i on wyszedł.

               - Kiedy?

               - Z osiem godzin temu.

            Zacisnęła usta i ręce na kierownicy. Zatrzymała samochód i zadzwoniła do kogoś.

            - Caroline, pójdź do pokoju 415 i sprawdź, czy ktoś tam jest. Jeśli nie, idź na stołówkę i poszukaj Billa… Tak, Billa Kaulitza. I zadzwoń do mnie jak najszybciej. Dziękuję. – Rozłączyła się i ponownie włączyła się do ruchu. – Gdzie on może być? – zwróciła się do mnie.

               - Nie wiem – odpowiedziałem zgodnie z prawdą, a ona westchnęła.

            Po pięciu minutach zadzwoniła jej komórka. Wcisnęła dwa razy zieloną słuchawkę, włączając zestaw głośnomówiący.

               - Tak, Caroline?

               - Nie ma go, proszę pani. Sprawdziłam nawet toalety, ale ani śladu chłopaka.

            Zamknąłem oczy. Miałem cichą nadzieję, że może wrócił do bidula.

               - Dziękuję. – Nasza opiekunka rozłączyła połączenie i podała mi komórkę, mówiąc: - Dzwoń. Policja, szpitale, może jacyś znajomi Billa. Gdzieś musi być.

               Na słowo „szpitale” wzdrygnąłem się. Obdzwoniłem wszystkie komisariaty policji i szpitale w mieście, ale nigdzie nie mieli informacji o Billu. W końcu zgłosiliśmy zaginięcie, z czym oczywiście był problem, bo nie minęło jeszcze 48 godzin, ale pani Isabel potrafi postawić na swoim. Po 15 minutach jej krzyków przyjęli zgłoszenie.

               Och, Billy, gdzie ty jesteś?