Rozdział 22.

               UWAGA! Nudne…

               WRACAMY! Mam nadzieję, że mamy do kogo…

               Chciałam Was przeprosić za tak długą nieobecność. Przepraszam. Ta przerwa dobrze mi zrobiła. Dobrze jest czasem nie musieć myśleć „cholera, muszę pisać”. Podczas tej przerwy robiłam, co chciałam. Czyli całe dnie czytałam książki. Mam nadzieję, że dzięki temu poprawi się mój styl pisania. To znaczy głównie mam tu na myśli interpunkcję, ponieważ mimo że piszę opowiadania już trzy i pół roku, nadal mam z tym mały problem.

               Ten rozdział zaczęłam z zapałem takim, jaki był, kiedy zaczynałam pisać swoje pierwsze opowiadanie. Co prawda on dosyć szybko znikł, ale to tylko dlatego, że ciągle mnie coś rozpraszało. Wtedy jest źle. Jak zacznę pisać – muszę pisać i sobie nie przerywać dopóki nie braknie mi pomysłów albo nie dopadnie mnie zmęczenie.

               Ten odcinek dedykuję „cichej Czytelniczce”, która, jak sama powiedziała, czyta, ale nie pozostawia po sobie śladu. Nie wiem, jak masz na imię i nie wiem, czy zobaczysz ten rozdział i dedykację, ale dziękuję Ci, że jednak pozostawiłaś po sobie ślad :) Napisałaś, że tęsknisz. Kiedy przeczytałam Twój komentarz, coś ciepłego rozlało mi się po sercu, a na usta wkradł się uśmiech. Dziękuję Ci za to. Obiecuję Ci – i Wam wszystkim – że już nie będziesz musiała tęsknić. Rozdziały będą pojawiać się standardowo – raz w tygodniu :)

               No dobrze, nie przedłużam już. Zapraszam do czytania! :)

Tom

              

                Święta tego roku były najlepsze w moim życiu. Niby rodzinne, ciepłe, ale nikt mnie do niczego nie zmuszał, jak to było podczas tych „cudownych” świąt, kiedy żyli rodzice. Teraz mogłem robić, co chciałem, bylebym nie przeginał. Bill też wydawał się szczęśliwy, a to było wszystko, czego ja potrzebowałem do szczęścia.

               Dziś Sylwester. Andreas wychodzi do znajomych, mamy więc cały dom dla siebie. Mam nadzieję, że wróci dopiero nad ranem i że ma dobrze wyposażony barek, bo zamierzam pamiętnie zakończyć pobyt tutaj. W końcu nie wiadomo, czy ja i Bill jeszcze tu wrócimy.

               A powrót do szarej codzienności już pojutrze.

               Chyba nie sprawialiśmy problemów, ale kto tam wie, co planuje nasz wujaszek. Mimo że byliśmy raczej grzeczni, może wcale nas nie polubił. Co prawda więcej czasu razem z Georgiem i Gustavem spędzaliśmy w przegródce piwnicy, w której mieli instrumenty i graliśmy różne kawałki, a Bill je śpiewał. Nawet raz napisał słowa, a ja stworzyłem do tego melodię. Tak powstała nasza druga piosenka, którą nazwaliśmy Durch Den Monsun. Georg dalej podtrzymywał, że powinniśmy założyć zespół.

               A jak podejmować takie decyzje, kiedy nie wie się, czy kiedyś jeszcze zobaczy się ludzi, z których ów zespół miałby się składać? Nie, nie jestem pesymistą. Po prostu Andreas zaprosił nas tutaj, żeby nas lepiej poznać przed ewentualną adopcją, a jak miał to zrobić, skoro przez cały nasz powód tutaj zamieniliśmy raptem parę zdań, głównie przy posiłkach? Po świętach on pracował, a my graliśmy, więc się mijaliśmy. Nigdy nam tego nie wypomniał, nawet wtedy, gdy spóźnialiśmy się na obiad czy kolacje, ale może mu się to nie podobało? Muszę z nim pogadać. Ale to dopiero po sylwestrowej balandze.

               Pierwszą opcją był bar, szybko jednak uznaliśmy, że skoro Andy wychodzi, my zostaniemy w domu, bo moglibyśmy mieć problemy z powrotem do niego. Wszyscy doskonale zdawaliśmy sobie sprawę, że jutro nieźle nam się oberwie – Gus ostrzegł nas, że kiedy jego ojciec się wkurzy, krzyki słychać na całej ulicy, ale co tam. Postanowiliśmy zaryzykować. Poprosiliśmy gospodynię Andreasa o jakieś przekąski i czekaliśmy na noc sylwestrową.

               Andreas wyszedł z domu przed 20-tą. Jako grzeczni chłopcy odprowadziliśmy go do drzwi i pożegnaliśmy jak ojca, który wyjeżdża na wojnę, a gdy jego auto odjechało, całą czwórką przybiliśmy sobie piątki, z wesołym okrzykami. Gospodyni wyszła wcześniej, więc mogliśmy od razu zacząć imprezkę.

               Na początek zaczęliśmy od piw, w które zaopatrzyliśmy się kilka dni temu i ukryliśmy w naszym pokoju. Facet w sklepie nie chciał nam sprzedać alkoholu, bo żaden z nas nie pokazał dowodu – do sklepu wchodziliśmy po kolei. Naszą ostatnią deską ratunku był Bill. Bill, który wszedł w pełnym makijażu, w tych swoich obcisłych ciuszkach, kocim krokiem. Gość wziął go za dziewczynę i wystarczyło kilka tandetnych tekstów, żeby zmiękł.

               - Zapłacicie mi za to – warknął, wytaczając się ze sklepu, z czteropakiem piw.

               Wszyscy – poza Billem – parsknęliśmy śmiechem.

               Tak więc teraz przypadało po piwie dla każdego, a potem ruszamy na podbój barku Andreasa. Zamiast beznadziejnych programów muzycznych w telewizji, Gus przyniósł laptopa do salonu i w nim puszczał muzykę.

               Piwa poszły szybko. Kiedy się skończyły, Georg aż ręce zatarł.

               - Czas na prawdziwą zabawę. – Poszedł po alkohol, a Gustav po kieliszki.

               - Idę zrobić miejsce w pęcherzu na kolejne trunki. – Bill się wyszczerzył i znikł w łazience.

               Odprowadziłem go wzrokiem.

               Chłopaki rozlali, a ja westchnąłem.

               - Co jest, Tom? – spytał Gustav.

               - Trzeba się bawić! – Geo klepnął mnie w plecy z taką siłą, że aż odbiło mnie od oparcia kanapy.

               Odebrałem kieliszek i wypiłem jego zawartość jednym tchem. Mocne. Tym lepiej.

               Po godzinie buteleczka była pusta, a na stole stała druga. Zacząłem się bać o Billa. Przecież on nigdy nie pił. Ja co prawda też, ale ja trzymałem się lepiej niż on, a piliśmy tyle samo. Młody bełkotał coś pod nosem i tulił się do mnie. W końcu objąłem go ramieniem, żeby nie fajtnął. Wtedy zasnął, ale nie na długo…

               - Pijemy? – wybełkotał, otwierając oczy.

               - Słonko, ty masz już chyba dość. – Zabrałem mu kieliszek, na co głośno zaprotestował.

               - Oddawaj to! – Sięgnął po swój skarb, ale niestety, ja szybciej go wypiłem i odstawiłem szkło na stolik z głośnym stukotem. Czarny spojrzał na mnie wzrokiem bazyliszka.

               - Daj spokój. Daj mu pić – stanął w jego „obronie” Georg.

               - Ciekawe, jak wytłumaczycie ojcu zarzygany dywan.

               - Przecież żaden dywan nie…

               Ale nie skończył, bo Bill zwymiotował. Prosto na biały, puchaty dywan.

               - Od razu lepiej – mruknął. Sięgnął po mój kieliszek, który jako jedyny był pełny.

               Pół godziny później oznajmił, że musi do łazienki, ale że sam sobie nie poradzi. Co zresztą było oczywiste. Westchnąłem i pomogłem mu wstać, a potem zaprowadziłem do łazienki i tam go zostawiłem. Po trzech minutach ciszy zapukałem lekko do drzwi.

               - Bill?

               Cisza.

               Znów zapukałem, tym razem nieco mocniej.

               - Bill, słyszysz mnie?

               Huk.

               Nie czekając na zaproszenie ani pozwolenie, wszedłem do środka. Bill leżał na podłodze z bolącą miną.

               - Co się stało? – Doskoczyłem do niego.

               - Zakręciło mi się w głowie, a ciebie nie było.

               - Miałem stać i patrzeć jak sikasz? – warknąłem. Nie odpowiedział. – Dasz radę wstać?

               - Spróbuję – mruknął, podpierając się na łokciach.

               Wtedy to zobaczyłem. Zerknąłem w dół i natknąłem się na jego… męskość. Jego członek wystawał w rozsuniętym rozporku. Widocznie nie zdążył się doprowadzić do porządku, gdy upadł.

               Przełknąłem głośno ślinę. Ten widok na pewno nie pomoże mi pozbycia się erotycznych fantazji z moim bratem.

               - Dotknij go – szepnął.

               Spojrzałem na Billa jak na wariata. Podpierał się na łokciach i patrzył na mnie wyczekująco.

               - No dalej, wiem, że tego chcesz – zachęcał. Jego głos brzmiał tak… zmysłowo i seksownie, jak jeszcze nigdy.

               Spojrzałem przelotnie na jego członek i pokręciłem głową. Wstałem i podniosłem Billa. Odwracając się w moją stronę, położył dłoń na moim kroczu.

               - Mały Tommy jest gotowy do zabawy. Mały Billy też – wymruczał, z twarzą tuż przy mojej twarzy. Jego oddech muskał moje usta.

               Wiedziałem, że powinienem odejść i zignorować jego słowa, ale nie mogłem. Mój oddech przyspieszył, podobnie zresztą jak puls. Bill musnął ustami moje wargi, zaciskając palce na wypukłości w moich dżinsach.

               I wtedy przepadłem. Przyciągnąłem Czarnego do siebie i wpiłem się w jego usta. Smakował alkoholem, ale nie jakimś tam tanim piwem. W tej chwili był to dla mnie najlepszy smak na świecie.

               Bill zabrał rękę z mojego krocza i objął mnie mocno za szyję. Nasze języki tańczyły w erotycznym tańcu, walcząc o dominację.

               - Ej, chłopaki! Usnęliście w tym kiblu?! – usłyszeliśmy głos Georga. Niechętnie się od siebie odkleiliśmy, a raczej nasze usta, bo nadal się obejmowaliśmy.

               - Idź do pokoju – szepnąłem, patrząc mu w oczy. Pokręcił głową. – Idź, zaraz tam przyjdę. – Ostatni raz cmoknąłem jego słodkie usteczka i wyswobodziłem się z jego objęć. Wziąłem trzy uspokajające oddechy i zszedłem na dół. Ledwo stanąłem na ostatnim schodku, już Georg mnie zauważył i zawołał:

               - No w końcu! Gdzie Bill?

               - Wiecie co, Bill źle się poczuł. Odholowałem go do łóżka, ale muszę z nim posiedzieć, także…

               - Daj spokój. Nie jest dzieckiem, poradzi sobie.

               - No niby tak, ale…

               - A co ty taki czerwony? Stało się coś? – zapytał Gustav.

               - Wszystko w porządku – zapewniłem. – Po prostu Bill nie jest pierwszej lekkości – zaśmiałem się. – Musiałem się namęczyć, żeby go zataszczyć do pokoju.

               G&G skinęli głowami.

               - Nie przejmujcie się nami, pijcie. – Uśmiechnąłem się i wróciłem na górę. Wszedłem do naszego pokoju i dosłownie szczęka mi opadła. Bill wcale się nie położył, tylko wszystko przygotował na… Nie wierzę. On naprawdę chce TO zrobić? Patrząc na niego, jak leży na łóżku, z odrzuconą już narzutą, w samych bokserkach i patrzy na mnie błyszczącymi oczyma, doszedłem do wniosku, że tak. Chce.

               - Wreszcie jesteś. Już prawie tu zasnąłem. – Przejechał seksownie dłonią po prześcieradle. Prawie eksplodowałem, a to był dopiero przedsmak tego, co miał w zanadrzu. Śledziłem jego chudą dłoń, która teraz wędrowała po jego torsie, zjeżdżając powoli coraz niżej, aż zatrzymała się na linii bokserek.

               Nogi same pokierowały mnie w stronę łóżka, a ręce zdjęły za dużą o kilka rozmiarów koszulkę i rzuciły gdzieś w kąt. Doskoczyłem do niego, przykrywając go swoim ciałem. Podpierałem się na przedramionach, żeby go nie zmiażdżyć.

               - Nareszcie – szepnął i złączył nasze usta w namiętnym, ale zarazem słodkim pocałunku. Nigdy się tak nie czułem. Nawet moje fantazje i sny erotyczne były niczym w porównaniu z tym, co jest teraz. Jęczałem prosto w jego usta, domagając się więcej. W końcu sięgnął do mojego rozporka i rozsunął go, a ja jakoś wyswobodziłem się ze spodni, co nie było wcale takie proste, bo nie mogłam oderwać rąk, błądzących po rozgrzanym ciele mojego bliźniaka. Zjechałem ustami na jego śliczną szyję, na przemian ją całując, ssąc i przygryzając, a on ściskał moje pośladki. I to nie przez bokserki. Włożył w nie łapki, w końcu je ze mnie zsuwając. Prawie krzyknąłem i przyssałem się do jego warg. Jęknął głucho, gdy tym razem ja zająłem się jego małym przyjacielem. Tylko że w mojej dłoni wcale nie był taki mały. Zsunąłem się niżej. Chwyciłem w zęby jego lewy sutek, prawy ugniatając w palcach. Stwardniały, choć były już i tak twarde. Po chwili zjechałem jeszcze niżej, na brzuch i dalej. Mnie nie powstrzymała jego bielizna, zabrałem ją ze sobą. Moim oczom ukazał się jego nabrzmiały członek. Mój też domagał się uwagi, jednak najpierw chciałem zaspokoić Billa. Spojrzałem na jego twarz, z zamkniętymi oczami i rozchylonymi ustami, na zaciśnięte na prześcieradle pięści i przygryzłem dolną wargę. Nigdy tego nie robiłem, czasami robiłem sobie dobrze, ale nigdy nawet nie dotykałem penisa innego chłopaka. Jednak…

               Bill zadrżał, kiedy objąłem wargami jego główkę.

               - Tom…?

               Nie odpowiedziałem. Ba! Nawet nie podniosłem głowy. Zamiast tego zacząłem go pieścić.

               Poruszałem głową w górę i w dół, najpierw powoli, potem coraz szybciej. Akompaniowały mi jęki Czarnego i nierówny oddech. Wiedziałem, że jest mu dobrze i w tej chwili nic poza tym mnie nie obchodziło.

               Chwilę potem doszedł w moje usta, krzycząc i wyginając się w łuk. Z dołu dolatywała głośna muzyka, więc chłopaki nie mogli go słyszeć.

               Przełknąłem dowód jego spełnienia i otrząsnąłem się lekko. Nie było tak źle.

               Podciągnąłem się do góry i delikatnie go pocałowałem. Przewrócił nas tak, że teraz on był na górze i od razu zaczął obcałowywać mój tors i brzuch.

               - Kocham cię – szepnął między muśnięciami. – Kocham cię, braciszku.

               I wtedy mnie oświeciło.

               On wcale nie chce tego zrobić. To znaczy może chce, ale to tylko alkoholowe odurzenie. Jest pijany i nie wie, co robi. On nie kocha mnie tak, jak ja jego. On mnie kocha jak brata – ja go kocham jak… mężczyznę. I właśnie dlatego nie chcę go wykorzystywać. Jutro by żałował albo, w najlepszym wypadku, niczego by nie pamiętał. Nie chcę tak. Nie mogę.

               Delikatnie go z siebie zepchnąłem i wstałem z łóżka.

               - Tom? – odezwał się, gdy chwytałem za klamkę. Nie odwróciłem się, nie spojrzałem na niego. Wyleciałem z pokoju i nagi poszedłem do łazienki. Zamknąłem drzwi na klucz i siadając na zimnych kafelkach i podkulając kolana pod brodę, zacząłem płakać.

               Co ja sobie myślałem? Że Bill chce się ze mną kochać, bo zaczął odwzajemniać moje uczucia? Te chore uczucia? Żałosne. Ja jestem żałosny. Teraz została mi tylko zimna podłoga w łazience, a jutro udawanie, że nic się nie stało. Brzydzę się sobą. Nie powinienem był do tego dopuścić. Powinienem kazać mu iść spać zanim jeszcze to wszystko się zaczęło. Mam za swoje.

               Ale co jest złego w tym, że chcę być kochany? Ja za nim szaleję, skoczyłbym za nim w ogień. Wiem, że to, żeby Bill poczuł do mnie to samo, co ja do niego jest niemożliwe, ale mimo to każda najdrobniejsza cząstka mnie pragnie właśnie tego niemożliwego. Zakazanego. Szalonego. Moje serce wręcz krzyczy z rozpaczy, kiedy widzę, że jestem dla niego tylko starszym o 10 minut bratem. Wiem, powinienem się cieszyć z tego, co mam. I z reguły to robię, tylko że jak każdy człowiek mam czasem chwilę słabości, z trudem powstrzymuję się, żeby nie paść przed nim na kolana i nie błagać o miłość.

               Do pokoju wróciłem dopiero kiedy już cały trząsłem się z zimna, a zęby omal nie połamały mi się od szczękania nimi i gdy byłem pewny, że Bill śpi. Wślizgnąłem się cicho do sypialni, gdzie mój brat spał skulony na łóżku tak jak go Bóg stworzył. Nie przykrył się, za to na jego policzkach były czarne smugi – rozmazany makijaż. Położyłem się na łóżku i owinąłem szczelnie kołdrą i kocem. Gdy kładłem policzek na poduszce, z moich oczu znów popłynęły łzy…

               Hihi, jestem okropna :D