Rozdział 24.

               Nikola, jakie masz podejrzenia związane z wujkiem Andreasem? Jestem ciekawa Twoich myśli. A kto wie? Może powiem, czy są słuszne? Wchodzisz w to? ;)

               Marudek, tak, Tom ma być tym silniejszym, ale przecież każdy ma czasem chwile słabości, prawda? Tom po prostu nie może sobie poradzić z tym, co czuje do Billa. Jeśli mam być szczera, to gdybym ja zakochała się w swojej siostrze czy bracie, chyba bym sobie w łeb strzeliła. W tym odcinku wyjaśnię, czemu Tom uciekał od Billa, spokojnie :) Może faktycznie piszę niezrozumiale… No ale nie chcę, żeby tak szybko wszystko się wyjaśniało. Ta nutka tajemniczości się przyda, nie uważasz? :)

               Jeżeli Ty, czy jakiś inny mój Czytelnik/Czytelniczka macie jakieś pytania – walcie śmiało! Postaram się na wszystkie odpowiedzieć. Oczywiście w miarę możliwości ;)

               A co do marudzenia, to… przecież jesteś Marudek, nie? Musisz marudzić ;)

               Rozdział nieco krótki, ale za to końcówka… Sama miałam łzy w oczach, pisząc ją…

Tom

             

                Uciekanie od Billa było cholernie trudne. Ale przebywanie z nim w jednym pomieszczeniu, zwłaszcza sam na sam, było równie ciężkie. Cały czas miałem przed oczami jego nagie ciało i ten błysk w jego oczach, gdy chciał się ze mną kochać. I myśl, że nie mogę go mieć, doprowadzała mnie do szału. Wczoraj niewiele pamiętał z poprzedniego wieczoru, a ja nie jestem na tyle silny, by po wszystkim udawać, że nic się nie stało. Co z tego, że przez chwilę byłoby pięknie, skoro potem byłoby sto razy gorzej? Przecież nie mógłbym go nawet przytulić…

               Ale teraz, gdy w jego oczach widziałem niedowierzanie i przerażenie, miałem ochotę wziąć go w ramiona i nigdy nie puszczać.

               - Kłamiesz – warknął.

               - Po co miałbym to robić?

               - Nie wiem! Bo… Bo… - Urwał i wybiegł z pokoju.

               - Bill! – Złapałem go na korytarzu. – Gdzie ty chcesz iść?

               - Do Chrisa!

               - On nie żyje, nie rozumiesz tego?! – wrzasnąłem, potrząsając nim. – Zabiła go szkolna banda – dodałem już znacznie ciszej.

               Oczy mojego bliźniaka rozszerzyły się, a on sam osunął się po ścianie na podłogę i ukrył twarz w dłoniach.

               - Bill? – Kucnąłem przed nim.

               - To moja wina – powiedział słabo.

               - O czym ty mówisz?

               Odsunął ręce i moim oczom ukazała się jego zapłakana i cała w czarnych smugach twarz. Serce mi się ścisnęło.

               - Oni chcieli mnie. Chris miał zdobyć moje zaufanie, a potem podać im mnie na tacy, ale się… zaprzyjaźniliśmy.

               Opadłem na tyłek. Byłem w szoku.

               - Oni mu grozili. Grozili, że go zabiją, jeśli mnie nie przyprowadzi. Ale on, mimo że sam się bał, nie wydał mnie. Troszczył się. Zawsze spotykaliśmy w neutralnych i publicznych miejscach, żeby mnie nie dopadli. A teraz… On nie żyje przeze mnie! To moja wina! I to ja powinienem nie żyć! – wyszlochał.

               Doskoczyłem do niego.

               - Nie wolno ci tak myśleć, słyszysz?! – syknąłem, potrząsając nim. – To nie twoja wina. Chciałbyś być na jego miejscu? I pociągnąć mnie za sobą?

               - Co…?

               - Gdyby tobie coś się stało, ja też bym się zabił – powiedziałem spokojnie, patrząc mu w oczy.

               Czarny nic już nie powiedział, tylko rzucił mi się na szyję, płacząc jeszcze bardziej.

               - Ciii, nie płacz. – Głaskałem go po głowie i plecach, a on powoli zaczął się uspokajać. Tuliliśmy się na środku korytarza, ale nie zwracaliśmy na to uwagi. Przynajmniej ja. – On był dla ciebie ważny, prawda?

               - Był moim jedynym przyjacielem.

               Nie chciałem mu teraz mówić, że przecież ma mnie, bo pewnie i tak niewiele by mu to pomogło. Przemilczałem.

               - Chodź. Zaraz wszyscy się zlecą, żeby sprawdzić, co się stało. – Pomogłem mu wstać i dalej się tuląc, a raczej ja jego, wróciliśmy do pokoju. – Może się położysz?

               Skinął głową i wpełzł do łóżka, a ja wziąłem się za lekcje. Co jakiś czas słyszałem pociąganie nosem i serce mi się krajało. Za każdym razem, gdy chlipnął, ja wzdychałem cicho, żeby nie słyszał.

               - Tom? – odezwał się w pewnym momencie.

               - Tak? – Odwróciłem się na krześle w jego stronę.

               Przygryzł dolną wargę.

               - Położysz się ze mną? – wyksztusił w końcu.

               Przez chwilę walczyłem sam ze sobą. Jasne, chciałem położyć się koło niego i go tulić, ale jakiś wewnętrzny głosik mówił mi, że to niebezpieczne. W końcu jednak skinąłem głową i dołączyłem do niego, a on od razu się we mnie wtulił. Przypomniał mi się ten dzień, kiedy szkolna banda go zaatakowała. Wtedy też go tak tuliłem. Wtedy go pocałowałem. I wtedy moje życie wywróciło się do góry nogami.  Zacisnąłem powieki, żeby odpędzić łzy, ale wtedy wszystko widziałem jeszcze dokładniej. Niemal czułem usta Billa na swoich. Ten słodki, zakazany smak. Zacisnąłem pięści, zapominając, że on może to poczuć.

               - Tom? Wszystko w porządku?

               No i poczuł…

               Otworzyłem oczy, rozluźniłem pięść na jego koszulce i zmusiłem się do słabego uśmiechu.

               - Tak, Billy. Wszystko w porządku. – Odgarnąłem mu czule włosy z czoła.

               Milczał przez chwilę, intensywnie mi się przyglądając.

               - Mogę cię o coś spytać?

               - Jasne. Wal. – Zabrałem dłoń, bo zorientowałem się, że głaskam go po policzku.

               - Czy… Czy ty nadal coś do mnie czujesz?

               Zamarłem. Co mam odpowiedzieć? Okłamać go nie mogę, ale przyznać, że tak? Że za nim szaleję? Już raz po takim wyznaniu uciekł i ja nie chcę znów szukać go po całym mieście.

               - Jesteś moim bratem. To…

               - Nie o takie uczucia pytam i dobrze o tym wiesz – przerwał mi ostro.

               Westchnąłem.

               - To nie jest ważne, Bill. – Chciałem wstać, ale mnie zatrzymał.

               - Dla mnie jest.

               Zamarłem, czując jego palce zaciskające się na moim nadgarstku. Spuściłem tylko głowę, doskonale wiedząc, że tym jednym gestem przyznam się do swoich uczuć, ale miałem to gdzieś.

               Puścił mój nadgarstek, ale za to splótł swoje palce z moimi. Odruchowo je zacisnąłem.

               - Jak to jest? – spytał.

               - Co? – Nieśmiało na niego spojrzałem.

               - No… Kochać brata. Tak… wiesz.

               - Okropnie… - szepnąłem.

               Nie wytrzymałem. Po moim policzku potoczyła się jedna łza, zaraz potem kolejna.

               Bill mocno mnie przytulił, a ja ściskałem go tak, jakby jutra miało nie być. On też zaczął płakać. Nie mogłem go uspokoić, bo sam nie mogłem opanować łez. Po prostu płakaliśmy wtuleni w siebie tak ciasno, że miałem wrażenie, że stanowimy jedność.

               Płakaliśmy jeszcze długo. Nie zeszliśmy nawet na kolację. W końcu zmęczeni, zapłakani, ale wciąż spleceni, zasnęliśmy.

               Będąc w ramionach Billa, czułem, że tam jest moje miejsce…