Rozdział 28.

               Kochani, od poprzedniej soboty głosów w ankiecie uzbierało się 17, a komentarzy tylko 5… Nieładnie :D

               A tak poważnie… Już myślałam, że znów nie będzie dziś rozdziału. Tak naprawdę cały napisałam dopiero dzisiaj. Wcześniej w ogóle nie miałam na niego pomysłu. Jest krótki… bardzo. Tylko na jedną stronę. No ale jest :)

Tom

               Bill zachowywał się... dziwnie. Od kilku dni był jakiś rozkojarzony, nieobecny. A najgorsze było to, że nie wiedziałem, co tak zaprząta jego głowę.  Ale zamierzałem się tego dowiedzieć...

               - Co ty taki cichy ostatnio? - spytałem w końcu po kilku dniach, kiedy szykowaliśmy się spać.

               Bill wzruszył ramionami i nic nie powiedział. Westchnąłem, wiedząc, że rozmowa skończona. Tośmy sobie pogadali...

               Na domiar złego Andreas też jest w nie najlepszym nastroju. Odkąd wrócił ze służbowej podróży ciska się o wszystko. Nawet o nieodstawioną do zlewu szklankę. Wcześniej mu to nie przeszkadzało… Za każdym razem, kiedy na nas wrzeszczał, patrzyłem i zastanawiałem się, kiedy pęknie mu żyłka na szyi. Tak więc wszyscy zaszywaliśmy się w piwnicy, żeby nie przeszkadzać wujkowi. Nawet grać staraliśmy się ciszej, żeby dźwięki dobiegające stamtąd go nie denerwowały. Miałem tylko nadzieję, że humor Andreasa nie ma nic wspólnego z nastrojem Billa…

               Tego dnia też graliśmy, gdy nagle Andreas wpadł do piwnicy jak burza. Wszyscy aż podskoczyliśmy.

               - Muszę wyjechać – zaczął. Wszyscy popatrzyliśmy na niego pytająco. Przecież dopiero wyjeżdżał… - Mój pracownik spartolił robotę. Muszę sam to załatwić. Wrócę za dwa dni.

               Z tymi słowami wyszedł, zostawiając nas w osłupieniu. I choć bardzo się staraliśmy, nie potrafiliśmy się już skupić na graniu. Ja myliłem akordy, Gustav i Georg gubili rytm. Nawet Bill, który zawsze się na nas drze, gdy coś źle zagramy, teraz zapominał słów napisanych przez siebie piosenek. W końcu Georg odłożył bas, Gustav pałeczki, wstali i wyszli. Spojrzałem na Billa, który właśnie odkładał mikrofon i westchnąłem. Bill ruszył do wyjścia, więc odstawiłem gitarę i poczłapałem za nim. Patrząc na niego, nie wiedziałem, czy jest zły, czy smutny. Poszedł do naszego pokoju i położył się na swoim łóżku. Leżał na plecach i wpatrywał się w sufit.

               - Bill? Wszystko w porządku? – spytałem, patrząc na niego.

               - Tak – mruknął.

               Wiedziałem, że kłamie. Może ktoś, kto go zna uwierzyłby mu w tym momencie, ale nie ja. Ja widziałem, że coś go gryzie. Westchnąłem i położyłem się koło niego na boku, podpierając głowę na ręce.

               - Co jest, Billy? – zapytałem po chwili bezmyślnego gapienia się na jego piękną buźkę.

               Spojrzał na mnie pytająco.

               - Przecież mówiłem, że wszystko ok.

               - Może Georg by ci uwierzył. Mnie nie oszukasz. Co jest?

               Czarny westchnął i odwrócił głowę z powrotem w przód.

               - Boję się – powiedział tak cicho, że prawie nie usłyszałem. Jednak wszystkie włoski od razu mi się zjeżyły. Typowa reakcja na jego cierpienie.

               - Czego? – spytałem cicho.

               Bill jakby skulił się w sobie.

               - Kiedy Andreas pojawił się u nas bałem się. Sam o tym wiesz. Ale kiedy zabrał nas tutaj na święta, po tych prawie dwóch tygodniach poczułem, że może nie jest taki zły. Zapragnąłem mieć fajny, normalny dom. A teraz… Czy on nie wydaje ci się podejrzany?

               Wydawał się. I to bardzo. Ale wolałem nie dopuszczać do siebie myśli, że coś jest z nim nie tak. Mimo to powiedziałem:

               - Na pewno nie mamy powodów do niepokoju. – Uśmiechnąłem się do brata, chcąc dodać mu otuchy.

               Ale Bill nie był tego taki pewny.

               Wtedy  do naszego pokoju, oczywiście bez pukania, weszli G&G. Trochę zdziwili się na widok nas leżących w jednym łóżku, ale zignorowaliśmy to.

               - Pojechał – mrukną Gustav i usiadł na moim łóżku.

               Jego brat zrobił to samo, a ja i Bill westchnęliśmy jak jeden mąż i usiedliśmy, opierając się o zagłówek.

               - Chłopaki… Czym tak naprawdę zajmuje się wasz ojciec? – zapytałem cicho.

               Gus pokręcił smutno głową, a Geo machnął ręką.

               - Myślę, że niedługo sami się przekonacie – rzekł.

               G&G siedzieli u nas do dość późnego wieczora. Graliśmy w karty. Bill wydawał się wyluzowany i wesoły. Jednak gdy chłopaki wyszli oparł głowę na moim ramieniu i westchnął ciężko.

               - Spójrz na mnie – poprosiłem cicho. Gdy podniósł wzrok, kontynuowałem: - Nie zależnie od tego, co się wydarzy i co takiego ukrywa Andreas, ja zawsze będę z tobą. Choćby miał nas stąd wyrzucić nigdy cię nie zostawię i nie skrzywdzę.

               Mówiąc to, złapałem w dłonie jego twarz i patrzyłem mu głęboko w oczy. Gdy skończyłem, Bill wtulił się we mnie jak mały kotek, a ja mocno go objąłem.