Rozdział 29.

Bill

               Tom był kochany. Gdyby nie on, chyba bym zwariował. Sprawa Andreasa spędzała mi sen z powiek, a G&G raczej nie zamierzali nam pomóc. Nie wiedziałem, czy milczeli, bo zwyczajnie nie mieli ochoty o tym gadać, czy to Andreas kazał im trzymać język za zębami. Tak czy inaczej, nie wiedzieliśmy, o co chodzi i tylko zapewnienia Toma, że wszystko będzie dobrze sprawiały, że czułem się bezpiecznie.

               Chłopaki chodzili jak struci przez całe dwa dni, dopóki nie wrócił ich ojciec. Nawet grać nie chcieli, co jak na nich było bardzo dziwne. Dopiero gdy Andreas wrócił, G&G jakby się rozluźnili. Andreas tym razem wyglądał na wykończonego. Zastanawiałem się, co go tak zmęczyło...

               Andreas wrócił do domu, my wróciliśmy do grania. Po tygodniu mieliśmy trzy nowe piosenki. Wtedy właśnie pojawiła się dla nas szansa na pokazanie się.

               Tego dnia Georg przyszedł do domu z bananem na twarzy. Wszyscy zaczęliśmy pytać, co go tak ucieszyło. Odpowiedział tylko jedno słowo: casting. Opowiedział nam, jak to szedł ulicą i napotkał ulotkę, informującą, że w Domu Kultury szukają zespołu bądź wokalisty, który umilałby ludziom sobotnie wieczory. Nie musieliśmy się nawet naradzać, od razu wiedzieliśmy, że pójdziemy na ten casting.

               Jako że jakoś musieliśmy się przedstawić,  musieliśmy wymyśleć nazwę zespołu. Zaszyliśmy się więc w piwnicy i kombinowaliśmy. Każdy na przemian podawał swoje propozycje, a potem wszyscy mówiliśmy, czy nam pasuje, czy też nie. Niestety długo nie mogliśmy się zdecydować. Dopiero wieczorem, kiedy już prawie mieliśmy się zbierać do domu na kolację, mój brat podał hasło:

               - Tokio Hotel.

               Wszyscy, zaintrygowani, spojrzeliśmy na niego z nadzieją w oczach. Nazwa chyba nam wszystkim przypadła do gustu, tylko co miała oznaczać?

               - Nic - odparł Tom, gdy go o to zapytaliśmy. - A  jednocześnie coś. Tokio to taki kraj, nie? Bardzo ładny zresztą. A "hotel"... Cóż, kiedy będziemy sławni, być może hotele będą naszym drugim domem.

               - Oby twoje słowa były prorocze. - Gustav wzniósł ręce i oczy ku górze, jak ksiądz na mszy, na co wszyscy parsknęliśmy śmiechem.

               Na kolację poszliśmy w wyśmienitych nastrojach, co zresztą nie uszło uwadze Andreasa. Opowiedzieliśmy mu nasz plan, a potem przypomnieliśmy sobie, że nie pytaliśmy go o zgodę. Spięliśmy się, próbując wyczytać coś z jego twarzy, ale bezskutecznie. W końcu uśmiechnął się do nas, po czym życzył powodzenia. Odetchnęliśmy z ulgą i przybiliśmy sobie piątki. 

               Byłem tak podekscytowany, że kiedy Tom spał, ja leżałem cały pod kołdrą i pisałem piosenkę, podświetlając kartkę latarką, którą znalazłem w skrzynce z mniej używanymi rzeczami. Nie wiem o której zasnąłem, ale wiem, że kiedy się obudziłem, byłem obolały i cały spocony. Zasnąłem z zapaloną latarką, długopisem w ręku i pod kołdrą, nałożoną na czubek głowy. Tom, gdy mnie takiego zobaczył, parsknął tak histerycznym śmiechem, że myślałem, że za chwilę zacznie się tarzać po dywanie. Wstałem, strzeliłem go w łeb i wyszedłem z pokoju. Za sobą nie słyszałem już jego rechotu. 

               Obraziłem się. Przez cały dzień prawie się do niego nie odzywałem, chyba że musiałem. Nawet G&G zauważyli, że coś między nami nie gra. Gdy pytali, o co nam poszło, Tom patrzył na mnie, a ja tylko wzruszałem ramionami. Wtedy bracia patrzyli po sobie szeroko otwartymi oczami.

               Rozmawiałem tylko z nimi i to im pokazałem napisaną w nocy piosenkę. Tom patrzył na mnie zbolałym wzrokiem. Mało kiedy się odzywał, brzdękał tylko na gitarze, nie patrząc na nas. Jego wzrok był skupiony na instrumencie, jakby była to jedyna rzecz na świecie. W końcu zaczęło mi go być żal. Chciałem do niego podejść, przytulić, ale wtedy chłopaki postanowili, że rozpiszemy nowy utwór na instrumenty. Zajęliśmy się tym. Godzinę później wszystko było gotowe.

               Nie poprzestawaliśmy na tym, graliśmy dalej, aż w końcu wyszła nam nowa piosenka.

               Gdy jedliśmy obiad, nikt się nie odezwał ani słowem. Andreas chyba wyczuł napiętą atmosferę, bo o nic nie pytał. I dobrze, bo nie miałem ochoty tłumaczyć swojego głupiego zachowania. Prawda była taka, że już nie gniewałem się na Toma. Gdy ochłonąłem, zdałem sobie sprawę, że na pewno wyglądałem śmiesznie pod tą kołdrą, czerwony jak burak z gorąca. Spać pod kołdrą, podczas gdy temperatura na dworze w nocy nie schodzi poniżej piętnastu stopni - mądre, nie ma co. Nawet w Domu Dziecka spałem w lato tylko pod prześcieradłem, co tam zawsze było zimno. Także i swój dyskomfort, i teraz to, że nie rozmawiam z bratem, zawdzięczam tylko sobie. Brawo, Bill.

               Po obiedzie rozeszliśmy się do swoich pokoi. I wiedziałem, że muszę przeprosić Toma, nie odwrotnie. Dred usiadł przy biurku i zaczął coś pisać. Wziąłem głęboki oddech i powiedziałem:

               - Tom?

               Milczał.

               Podszedłem do niego i odsunąłem go razem z krzesłem na kółkach od biurka, po czym bez pytania usiadłem mu na kolanach. Spojrzał na mnie zdziwiony. Nie pozwoliłem mu nawet nic powiedzieć, po prostu musnąłem jego usta swoimi. Nie zareagował. Zesztywniałem, a gdy odsunąłem się i otworzyłem oczy, ujrzałem jego, szeroko otwarte. Nic z tego nie rozumiał. Objąłem go za szyję i powiedziałem cicho:

               - Przepraszam.

               Nadal milczał, patrząc mi tylko w oczy.

               Westchnąłem.

               - Za rano. Nie powinienem był cię uderzyć. Miałeś rację, śmiejąc się ze mnie. Na pewno wyglądałem komicznie. Po prostu wczoraj byłem tak rozentuzjazmowany, że nie mogłem zasnąć i pisałem. Nie chciałem cię obudzić, dlatego znalazłem latarkę i schowałem się z nią pod kołdrą. No i tak zasnąłem. Nawet nie chciało mi się myśleć w nocy, czemu jest mi tak gorąco. Dopiero rano zrozumiałem, kiedy mnie takiego zobaczyłeś. No i wkurzyłem się, że ja się męczę, a ty się śmiejesz. Nie myślałem nad tym, co robię, no i... Przepraszam. Bolało? - spytałem na koniec ciszej, patrząc mu niepewnie w oczy.

               Przez chwilę patrzył w moje, a potem pocałował mnie tak namiętnie, jak jeszcze nigdy. Aż mnie zamroczyło.  Kiedy nasze usta się rozdzieliły, wziąłem głęboki wdech, dostarczając płucom tlen.

               - Czy to znaczy, że się nie gniewasz?

               - Na ciebie? Nigdy. - Ostatni raz cmoknął mnie w usta.

               Uśmiechnąłem się i wstałem z jego kolan, a potem rozwaliłem się na swoim zaścielonym łóżku. Tom śledził mnie wzrokiem i uśmiechał się delikatnie. Chyba podziwiał. No cóż, miał co podziwiać. W końcu jednak zacząłem się peszyć.

               - Przestań się tak patrzeć, bo pomyślę, że coś jest ze mną nie tak – mruknąłem.

               Przez chwilę znowu milczał.

               - Nie, Billy. Wszystko z tobą jak najbardziej w porządku. - Wstał i powoli podszedł do mnie i położył się obok.  - Jesteś piękny - szepnął i musnął ustami mój policzek.

               - W każdej chwili mogą tu wejść chłopaki – mruknąłem, wlepiając gały w jego czekoladowe tęczówki. Był zdecydowanie za blisko. Traciłem zdrowy rozsądek.

               - Szczerze? W tej chwili mam to gdzieś. – Przełożył rękę przez mój brzuch i położył tak, że zagrodził mi drogę jakiejkolwiek ucieczki.

               Po chwili jego usta wylądowały miękko na moich wargach. Ten pocałunek był delikatny i czuły, zupełnie inny od poprzedniego. Zapomniałem o bożym świecie. Położyłem dłoń na policzku brata i cieszyłem się tą chwilą.

               Kiedy odkleił się ode mnie, patrząc mi głęboko w oczy szepnął:

               - Kocham cie.

               A ja nie mogłem odpowiedzieć inaczej, jak po prostu uśmiechnąć się do niego lekko.

               Tydzień później nadszedł dzień castingu. Postanowiliśmy, że na wszelki wypadek przygotujemy trzy piosenki. Wybraliśmy Durch den Monsun, Rette mich i Schrei, żeby zobaczyli, że potrafimy też dać czadu.

               Tom wziął gitarę, Georg bas i poszliśmy do samochodu Andresa, który odwiózł nas do Domu  Kultury i powiedział, żebyśmy dali mu znać, kiedy casting się skończy, to po nas przyjedzie. No nie powiem, miło z jego strony.

               Weszliśmy do budynku i skierowaliśmy się pod odpowiednią salę na drugim piętrze. Tam już roiło się od kandydatów na to miejsce. Widziałem kilkuosobowe teamy, jak i pojedyncze osoby. Niektórzy nawet mieli swoje własne instrumenty.

               Wtedy zacząłem się stresować.

               Było ich tylu, że nasze szanse spadały do... minimum. Gustav i Georg wydawali się w ogóle nie bać,  nawet rozmawiali z kilkoma uczestnikami castingu. Za to Tom chyba wyczuł moje emocje, a może po prostu sam też je czuł, bo zbliżył się do mnie i położył mi rękę na ramieniu. Spojrzałem na niego, a on uśmiechnął się do mnie delikatnie. Odwzajemniłem ten gest, choć pewnie bardziej niezdarnie.

               Na swoją kolej czekaliśmy około dwóch, może trzech godzin, ale mnie wydawało się, że cały dzień. W tym czasie do sali wchodzili inni muzycy. Jedni wracali wyraźnie zasmuceni, inni aż tryskali szczęściem. Im więcej było tych szczęśliwych, tym większe zdenerwowanie odczuwałem, a mój żołądek zaciskał się boleśnie. Siedzieliśmy na krzesłach, ale ja nie potrafiłem usiedzieć spokojnie.  Albo, mając nogę na nodze, machałem stopą, albo stukałem obcasem o podłogę. W końcu Georg, który siedział po mojej lewej stronie, położył mi rękę na kolanie, żebym przestał. Przestałem. Ale zacząłem bawić się palcami, wykręcając je we wszystkie strony. Po jakimś czasie, nawet nieświadomie, syknąłem z bólu. Wtedy Tom spojrzał  na mnie pytającym wzrokiem. Próbowałem się uśmiechnąć, żeby pokazać mu, że wszystko ok, ale nie dał się nabrać. Spuścił wzrok na moje dłonie i chwycił jedną z nich,  kładąc na swoim kolanie. To mi trochę pomogło. Ale tylko trochę, bo przecież bracia tak nie robią. Teraz jeszcze bałem się, że ktoś zobaczy, co nas łączy. Westchnąłem cicho.

               W końcu nadeszła nasza kolej. Wziąłem głęboki oddech, a potem wypuściłem powoli powietrze z płuc. Weszliśmy do sali i stanęliśmy na wyznaczonym miejscu.

               - Dzień dobry - powiedziałem cicho i niepewnie.

               - Witamy - rzekł facet w środku. - Jak się nazywacie?

               - Tokio Hotel.

               - Co dla nas przygotowaliście? - spytał drogi, po lewej stronie tego pierwszego.

               - A ile piosenek mamy zagrać?

               - Na razie jedną.

               Zrobiliśmy z chłopakami okrąg, żeby się naradzić i wspólnie zdecydowaliśmy, że będzie to Durch den Monsun. Gustav usiadł za perkusją, której wcześniej nie zauważyłem, Georg stanął po jego lewej stronie i ułożył bas, a Tom z gitarą ustawił się po drugiej stronie perkusisty. Ja stałem pośrodku, najbardziej z przodu i czułem się, jakbym miał zaraz zwymiotować. Wziąłem dwa wdechy i dałem znak chłopakom, że mogą zaczynać. Po chwili dołączyłem ja i mój głos.

               I wtedy wszystko minęło. Strach, mdłości. Wszystko. Zapomniałem gdzie jestem i po co. Po prostu śpiewałem. Zamknąłem oczy i widziałem twarz mojego brata. Dałem się ponieść sile muzyki. Czułem się zupełnie inaczej niż w piwnicy, podczas nagrywania nowych piosenek czy ćwiczenia tych, które już mieliśmy. Teraz czułem się... o niebo lepiej.

               Gdy ucichły ostatnie nuty Durch den Monsun, otworzyłem oczy i spojrzałem na jury - tak myślę. Zapisywali coś w swoich clipoardach, skoncentrowani na tym zadaniu. Dopiero po chwili spojrzeli na nas, podziękowali i poprosili, żebyśmy zostali do czasu ogłoszenia wyników. Skinęliśmy głowami i wyszliśmy z sali.

               Przez kolejne kilka godzin czekaliśmy na werdykt, ale... ja już się nie bałem. Za to chłopaki tak. Cóż za paradoks...

               Gdy w końcu zostaliśmy poproszeni o wejście do sali wraz z innymi uczestnikami castingu, byłem wyluzowany. Chociaż koło nas stało pięcioro naszych rywali, nie czułem strachu. Byłem dziwnie spokojny o nasze miejsce tutaj.

               - Uczestnik numer 325 - powiedział jeden z jury.

               Wywołana dziewczyna, niska drobna blondynka, wystąpiła dwa kroki do przodu.

               - Gratulujemy.

               Tylko tyle powiedzieli, uśmiechając się miło, ale to wystarczyło, by dziewczyna wybiegła z sali z wesołym okrzykiem.

               - Numer 163.

               Tym razem wysoki brunet wyszedł przed szereg.

               - Przykro nam. Nie tym razem.

               Chłopak tupnął nogą i wyszedł zły i smutny jednocześnie.

               - 423.

               To my. Wystąpiliśmy i czekaliśmy.

               - Byliście świetni. Gratulujemy.

               Ryknęliśmy wszyscy i przybiliśmy sobie piątki, a potem się ukłoniliśmy i wyszliśmy. Od razu też wybiegliśmy z Domu Kultury, wrzeszcząc jak debile.

               Postanowiliśmy, że nie powiemy od razu Andreasowi, że się  dostaliśmy. Zadzwonimy i poprosimy, żeby po nas przyjechał, udając smutnych. Tak też zrobiliśmy. Gdy podjechał pod budynek Domu Kultury, podeszliśmy do samochodu i wsiedliśmy, nie mówiąc ani słowa. Wujek patrzył na nas wyczekująco, a my patrzyliśmy na swoje buty.

               - No, chłopaki - upomniał nas.

               Podniosłem wzrok i napotkałem jego niebieskie oczy, wlepione we mnie we wstecznym lusterku.

               - Mamy to! - krzyknąłem na całe gardło, wybijając ręce do góry i niechcący uderzając w dach samochodu. Jęknąłem, na co chłopaki zaczęli się śmiać. Sekundę później ja też się śmiałem.

               Kiedy dojechaliśmy do domu, Andreas chwilę z nami posiedział, a potem, jak zwykle, znikł w swoim gabinecie. Zjedliśmy szybko obiad, a później postanowiliśmy, że połazimy po mieście. Gdy otworzyłem drzwi, za nimi stała... Ja bym ją nazwał "panią lekkich obyczajów". Stała z ręką w górze, gotową chyba do zapukania w drzwi. Była ubrana w... prawie nic. Bo nie można nazwać ubraniem bluzeczki tak skąpej, że  ledwie zakrywała biust i spódniczki tak krótkiej, że miałem wrażenie, że widzę jej majtki. Ohyda... W dodatku żuła gumę w bardzo nieelegancki sposób. Zemdliło mnie, ale mimo to, zapytałem grzecznie:

               - Mogę pani w czymś pomóc?

               - No - udzieliła inteligentnej odpowiedzi. - Jest Andy?

               Wybałuszyłem oczy. Andy? W sensie że Andreas? Ten, o którym myślę?

               - A kim pani jest? - spytałem w końcu.

               - Nie interesuj się, za młody jesteś. - Przeżuła kilka razy gumę. - To jak, jest Andy czy nie?

               Nie czekając na odpowiedź, weszła do domu i od razu skierowała się na górę.

               A ja zadawałem tylko jedno pytanie w myślach.

               Kim jesteś, Andreasie Luft?

               Wiem, że ten casting wyszedł mi jak jakiś Idol albo inny Mam Talent, ale… innego pomysłu nie miałam.

               I mam dla Was kolejną ankietę :)