Rozdział 33.

            Witam Was po raz 33 :D

                Mój laptop już sprawny, chociaż muszę przyznać, że i tak lepiej pisze mi się na telefonie. Ten rozdział jeszcze napisałam tam :)

            Ostatnio poprawiłam całe opowiadanie. Nie były to jakieś wielkie zmiany, ale jednak. Wydaje mi się, że teraz lepiej to wygląda :)

                No cóż, zapraszam na to krótkie coś, co nazwałam Rozdziałem 33 :)

Bill

            Do Andreasa mogliśmy jechać od razu. David był tak miły, że zawiózł nas do szpitala. On poszedł do lekarza, by dowiedzieć się o stan zdrowia postrzelonego mężczyzny, a my, pojedynczo, weszliśmy do wujka.

            Wyglądał okropnie. Blady, nieprzytomny. Na całej jego klatce piersiowej widniał opatrunek. Gdyby nie monitor, pikający i mierzący częstotliwość uderzeń serca Andreasa, można by pomyśleć, że nie żyje. Nie mogłem na to patrzeć. Wyszedłem z jego sali, a moje miejsce zajął Gustav. Ja przytuliłem się do Toma.

            Będąc w jego ramionach, zacząłem się zastanawiać, co teraz z nami będzie. Andreas jest niedysponowany, niezdolny do opieki nad nami. Teoretycznie nie mieliśmy opiekuna.

            Nagle przy nas pojawił się nasz menadżer.

            - Czego się dowiedziałeś? - spytał beznamiętnie Georg.

            - Cóż, z waszym ojcem nie jest najlepiej. Stracił dużo krwi, w dodatku kula utknęła w takim miejscu, że długo operowali. Ta doba będzie decydująca. - Poklepał Georga po ramieniu i odszedł.

            Ja się załamałem. To, co powiedział Jost, nie wróżyło nic dobrego.  Nie chcę wracać do domu dziecka! Poza tym polubiłem Andreasa i, mimo tego, czym się zajmuje, nie zasłużył na taką... śmierć. On musi z tego wyjść!

            Jak się okazało, David nie wyszedł ze szpitala. Myślałem, że po rozmowie z lekarzem pojechał do domu, ale on tylko poszedł po kawę. I dobrze, bo do domu wróciliśmy późnym wieczorem.

            - Chcecie, żebym z wami został? - zapytał, zatrzymując auto pod domem.

            - Nie - odparł Tom, kręcąc głową. - Jedź do domu i odpocznij. My sobie poradzimy. Dziękujemy za pomoc. - Uśmiechnął się i wysiadł z samochodu. My po chwili zrobiliśmy to samo.

            Menadżer zasalutował luzacko i odjechał.

            Weszliśmy do domu. Powinniśmy coś zjeść, ale chyba żaden z nas nie miał na to siły. Ja jedynie przebrałem się w luźną koszulkę i spodenki i położyłem się. Zasnąłem w przeciągu minuty.

            Obudziłem się po dziewiątej. Toma nie było już w pokoju. Wstałem i poszedłem do toalety, a potem do kuchni. Na stole leżała karteczka, na której było napisane, że chłopaki pojechali już do szpitala. Zjadłem szybko śniadanie, ubrałem się i pojechałem. Przestraszyłem się, kiedy nie znalazłem chłopaków na sali, na której jeszcze wczoraj leżał Andreas.

            - Przepraszam - zaczepiłem przechodzącą pielęgniarkę. - Gdzie jest pacjent z tej sali?

            - Został przeniesiony na inny oddział - odpowiedziała uprzejmie.

            Podziękowałem i udałem się tam. Odetchnąłem, kiedy w sali zobaczyłem G&G.

            Przysiadłem na krześle obok łóżka wujka.

            - Co z nim?

            - Lekarz mówi, że najgorsze już za nim. Teraz trzeba tylko czekać aż się obudzi.

            Skinąłem głową.

            Niestety, minął tydzień, a Andreas nadal był nieprzytomny. Przez ten czas, na miarę możliwości zajmował się nami Jost, ale on też miał swoje sprawy i obowiązki. Mieliśmy przerwę w nagrywaniu płyty. Tak długo, jak to tylko było możliwe, siedzieliśmy w szpitalu. David czasami był tam z nami, czasem tylko nas odwoził, bo zazwyczaj wracaliśmy wieczorami. Przyznam szczerze, że nie spodziewaliśmy się po nim takich poświęceń. Zawsze krzyczący David Jost, przez ostatnie kilka dni był naprawdę miły i pomocny.

            Dwa tygodnie po postrzale stało się coś, na co wszyscy czekaliśmy. Andreas wybudził się ze śpiączki. Jednak kiedy odezwał się słabym głosem i zadał nam pytanie, zdębieliśmy.

            - Co się stało? - Popatrzył na nas. - I kim wy jesteście?